کابوس ها می توانند نشانه هایی از بیماری های مزمن باشند

کابوس ها و رویاهای آزاردهنده و ترسناک، صرفاً یک تجربه ناخوشایند در طول خواب نیستند. این رویاها می‌توانند بسیار واقعی و زنده به نظر برسند و احساسات شدیدی مانند ترس، اضطراب و وحشت را در فرد ایجاد کنند. مطالعات نشان می‌دهند که کابوس‌ها می‌توانند نشانه‌ای از بیماری‌های زمینه‌ای و مزمن باشند و حتی گاهی پیش‌بینی‌کننده بروز برخی بیماری‌ها باشند. ارتباط بین کابوس‌ها و بیماری‌های مزمن، به ویژه بیماری‌های خودایمنی، موضوع تحقیقات بسیاری بوده است. محققان دریافته‌اند که افزایش ناگهانی و مکرر کابوس‌ها می‌تواند نشانه‌ای از شروع یا تشدید بیماری‌هایی مانند لوپوس ، روماتیسم مفصلی و بیماری التهابی روده باشد. البته مهم است که به یاد داشته باشیم که کابوس‌ها همیشه نشانه‌ای از بیماری نیستند. بسیاری از عوامل دیگر مانند استرس، اضطراب و مصرف برخی داروها نیز می‌توانند باعث بروز کابوس‌ها شوند.

کابوس‌ها می‌توانند علائم مختلفی از بیماری‌ها را نشان دهند و افراد را از ابتلا به برخی بیماری ها آگاه کنند. احساس ترس، اضطراب، ناامنی و درماندگی در کابوس‌ها می‌تواند نشانه‌ای از اختلالات خلقی و اضطرابی باشد. تکرار مضامین خاص مانند تعقیب شدن، سقوط کردن یا تهدید شدن می‌تواند به اختلالات روانی مانند اختلال استرس پس از سانحه مرتبط باشد. از نظر جسمی علائمی مثل تعریق شبانه، ضربان قلب تند و تنفس سریع در طول کابوس‌ها می‌تواند نشانه‌ای از مشکلات جسمانی مانند آپنه خواب یا اختلالات قلبی باشد.

بیماری‌های مختلفی وجود دارند که با کابوس های مکرر شبانه ارتباطات تنگاتنگ دارند. بروز برخی بیماری‌های خود ایمنی مانند لوپوس، روماتیسم مفصلی و بیماری التهابی روده به کابوس ها مرتبط هستند. از سوی دیگر اختلالات خواب مانند آپنه خواب و بی‌خوابی می توانند در پی کابوس ها به وجود بیایند.  کابوس ها همچنین با اختلالات مختلف روانی همچون افسردگی، اضطراب، اختلال استرس پس از سانحه در ارتباط هستند. اختلالات عصبی مانند بیماری پارکینسون و آلزایمر نیز ارتباطاتی با کابوس ها دارند. البته نارسایی و آریتمی قلبی هم از جمله پیامد های کابوس های شبانه است.

برای کاهش کابوس ها و تجربه ی یک خواب شبانه ی آرام راهکار های مختلفی وجود دارد. اگر کابوس‌های شما ناشی از یک بیماری زمینه‌ای باشد، درمان آن بیماری می‌تواند به کاهش کابوس‌ها کمک کند. تمریناتی مانند مدیتیشن، یوگا و تنفس عمیق می‌توانند به کاهش استرس و اضطراب و در نتیجه کاهش کابوس‌ها کمک کنند. درمان شناختی رفتاری هم می‌تواند به افراد کمک کند تا افکار منفی و نگرانی‌های خود را مدیریت کرده و خواب بهتری داشته باشند. در برخی موارد، پزشک ممکن است داروهایی برای کاهش کابوس‌ها تجویز کند.

کابوس‌ها، همچون قطعات پازلی هستند که می‌توانند ما را به سمت تشخیص بیماری‌های نهفته هدایت کنند. این رویاهای آشفته، زبانی دارند که اگر به درستی رمزگشایی شود، می‌تواند به پزشکان کمک کند تا تشخیص دقیق‌تری از بیماری بیماران خود ارائه دهند. اما این فقط یک شروع است.

تحقیقات در این زمینه هنوز در مراحل اولیه خود قرار دارد و بسیاری از پرسش‌ها بی‌پاسخ مانده‌اند. برای مثال، چرا برخی افراد بیشتر از دیگران کابوس می‌بینند؟ آیا ارتباط خاصی بین محتوای کابوس‌ها و نوع بیماری وجود دارد؟

با پیشرفت تکنولوژی و روش‌های تحقیقاتی جدید، پزشکان و محققان امید می ورزند که در آینده ای نزدیک بتوانند به پاسخ‌های جامع‌تری برای این پرسش‌ها دست پیدا کنند.