بیمارانی به علت نداشتن پول می میرند / برخی به دلیل فقر برای اینکه خجالت زده زن و فرزند نشوند خود را می کشند

به گزارش عصر ایران به نقل از شفقنا در ادامه آورده است ، استاد حسین انصاریان ، بیان کرد: یک فقیر و شاگرد نانوا، یک فردی که کارگر یک کارخانه و زمین هست، بچه اش به مشکل برخورده و بیمارستان‌های دولتی جا ندارند و پیش طبیب خصوصی می‌رود، می‌گوید که ۴۰ میلیون تومان حق جراحی است، ۲۰ میلیون تومان را اول پرداخت کن و ۲۰ میلیون دیگر را بعد از جراحی پرداخت کن.

 بخشی از سخنرانی استاد حسین انصاریان در تاریخ ۱۹ بهمن ماه در ویژه برنامه روز مبعث که در مسجد حضرت امیر (ع) برگزار شد را می‌خوانید:

«ظاهر قبر منهای میتی که در آن تاریک و تنگ است و دارای حشرات موذی است از سبب پوسیده کردن جسم است.»

 پیش از آنکه وجود مبارک رسول خدا (ص) مبعوث به رسالت شود، در صورت ظاهر- نه تنها جامعه عرب، بلکه همه جوامع مرده‌هایی بودند در یک قبر فرهنگی خطرناک در تاریکی به سر می‌بردند و از نظر روحی در تنگنا بودند و حیوانات خطرناک اخلاقی مشغول خوردن شخصیت مردم بودند.

عقل و جان و باطن قلب مردم هم یا پوسیده بود یا در حال پوسیده شدن بود. امیرالمومنین علی (ع) می‌فرمایند: «از درستی‌ها چیزی باقی نمانده بود. ستون‌های محکمِ اخلاقی شکسته بود حتی معانی لغات هم عوض شده بود.» مثلاً اگر در کشوری غارتگری می‌شد یا دولتی به کشوری دیگر حمله و غارت می‌کرد، اسم آن را شجاعت و تحول گذاشته بودند.

 در میان ملت عرب ۹ نوع ازدواج (من می‌گویم ازدواج) بود. یکی این چنین بود که مردی در اطراف مکه به رفیقش می‌گفت: خانومت یکسال مال من و خانم من هم یکسال برای تو باشد. این زنای محصنه بود و عنوان آن را ازدواج استبدال گذاشته بودند یعنی برای زِنای محصنه روکش گذاشته بودند.

 اسم ربا را بیع گذاشته بودند و ربا را نوعی خرید و فروش می‌دانستند. وضع مردم جهان حتی در لغات هم دخالت نابجا کرده بودند و مصادیق ابلیسی را مصادیق زندگی توجیه می‌کردند و بی رحمی بیداد می‌کرد.

 من با اجازه روشنفکران مملکت و کسانی که علاقه‌ای به گذشته ایران دارند، شاهنامه فردوسی هم در این باره مدرک است، چون کسانی که عاشق گذشته ایران هستند، شاهنامه را برای خودشان مثل قرآن می‌دانند.

 دو داستان شاهنامه را اینجا روایت می‌کنم. انوشیروان لقب عادل دارد و این کلمه را به دروغ به اسم او چسباندند. او چندین جنگ بر ایران تحمیل کرد که مردم هم باید پول می‌دادند و هم مالیات سخت و هم کشته می‌دادند چرا که ایشان علاقه به کشورگشایی داشت و با روم شرقی-ترکیه امروزی- چند جنگ سختی داشت.

 در یکی از جنگ‌ها به نخست وزیرش گفت: پول هایمان کم است می‌خواهیم حقوق جنگجویان، سرباز و ارتشی‌ها را بدهیم و از نخست وزیر فکر و طرح می‌خواست. مسئله در مدائن پخش شد، آقایی که شغلش تولید کفش بود، نزد وزیر آمد و گفت تا آخر جنگ خرج جنگ را می‌دهم. ولی شرطی دارم که انوشیروان نوشته‌ای به من دهد که پسرم بتواند به مدرسه برود.

 در آن دوران تنها چهار نوع از این شاغل فرزندانشان اجازه تحصیل داشتند، یکی وزیران، دبیران، مُعبدان و سپهبدان ارتش و بقیه ممنوع بود. انوشیروان به نخست وزیر گفت: من ننگ شکست جنگ را می‌پذیرم، ولی اجازه نمی‌دهم فرزند یک آدم معمولی به مدرسه بیاید و درس بخواند. ننگ این مساله برای من بیشتر است. وضع تحصیلی در ایران چنین بود. اما رسول خدا از همان ابتدای بعثت اعلام کردند: «طَلَبَ العِلمِ فَریضَةٌ عَلى کُلِّ مُسلِمٍ؛ دانش اندوزی فریضه است نه واجب »

 من حدود ۸ روایت دیدم و در این روایات معصوم بیان کرده که فریضه مربوط به خداست و واجب مربوط به پیغمبر و ائمه است؛ بنابراین شما در قرآن مجید می‌بینید احکامی که خداوند به نفع بندگانش وضع کرده است بعد از این حکم می‌فرمایند فَرِیضَةً مِنَ اللَّهِ. یعنی فریضه از واجب بالاتر است مثل؛ فریضه حج، فریضه روزه.

 شما ببینید که رسول خدا (ص) در مسئله تحصیل چه قرق خطرناکی را شکستند. این درحالیست که حکومت ایران در کنار عربستان بود و می‌گفتند ننگ شکست با رومیان را می‌پذیریم، ولی ننگ اجازه تحصیل بچه‌ای که پدرش در کار کفش است را نمی‌توانیم قبول کنیم و اجازه نداریم.

واقعاً این عدل است؟ یعنی انسانی که حق الهی دارد تا تحصیل علم کند و آن را مثبت هزینه کند. نه اینکه در کارخانه‌های اسلحه سازی با علمش اسلحه بسازد و در طول صد روز ۲۸ هزار زن، بچه و کودک را بسوزاند. اگر کارخانه‌های اسلحه سازی آمریکا و انگلیس، فرانسه، استرالیا و… احساس مسئولیت داشتند، باید اعتصاب می‌کردند. ولی می‌دانند که کشتی کشتی اسلحه به کجا می‌رود. به قول قرآن مجید فی سبیل الطاغوت. یعنی تمام این اسلحه‌ها را می‌فرستند تا دو روز بیشتر این «پیر سگ» آمریکا را نگه دارند و این «گرگ» اسرائیل را حفظ کنند. این درحالی است که طَلَبُ العِلمِ فَریضَةٌ به این معنی نیست که هر رشته علمی را یاد بگیرم و خودم گرگی به جان مردم دنیا شوم.

 انوشیروان یک دکتری را دعوت کرد و گفت من یک دشمن دارم، نمی‌خواهم او را با اسلحه بکشم و نمی‌خواهم صدایش در بیاید که من قاتل بودم. شما یک زهری را بساز، تلخ نباشد تا من این دشمنم را دعوت کنم و زهر را به او بدهم و ۲ تا ۳ روز بعد بمیرد. گفت که من این کار را می‌کنم.

 برای پزشکان، دانشمند یونانی یک سوگندنامه درست کرد که پزشک وقتی می‌خواهد دکتری بگیرد، این سوگندنامه را باید با زبانش ادا کند. این سوگندنامه برای بقراط حکیم است.

 انوشیروان گفت که من در دکتر شدنم سوگند خوردم که به جان کسی لطمه نزنم و این کار را نمی‌کنم. این «علم مفید» است؛ اما امروز که رشته‌های متعدد علم، مفید نیست!

 یک فقیر و شاگرد نانوا، یک فردی که کارگر یک کارخانه و زمین هست، بچه اش به مشکل برخورده و بیمارستان‌های دولتی جا ندارند و پیش طبیب خصوصی می‌رود، می‌گوید که ۴۰ میلیون تومان حق جراحی است، ۲۰ میلیون تومان را اول پرداخت کن و ۲۰ میلیون دیگر را بعد از جراحی پرداخت کن. این کارگر می‌شود که فرزندش بمیرد؟، چون نمی‌تواند این مبلغ را پرداخت کند. خیلی از بیماران به علت نداشتن پول می‌میرند. یا اگر خیلی هیجان زده شوند، خودشان را می‌کشند، می‌بینند که نمی‌توانند خجالت زن و بچه را تحمل کنند.

 اینکه پیامبر آمدند و این قرق خطرناک ابلیسی مبنی بر اینکه علم محدود به تعدادی معین را شکست، یک خدمت عظیم نبوت به جهان است.

 پیغمبر (ص) فرمودند: «طَلَبَ العِلمِ فَریضَةٌ عَلى کُلِّ مُسلِمٍ» و در یک روایت دیگر فرمودند: دنبال علم بدوید، نه در عربستان، مدینه و مکه و شهر‌های اطراف بلکه «اُطلُبوا العِلمَ ولَو بِالصِّینِ» اگر یک دانشی مورد نیاز امت اسلامی است و این رشته در چین است و در کشور دیگری نیست، به چین بروید و علم را فرا بگیرید و برگردید و به مردم خدمت کنید. این‌ها را شما در فرهنگ‌ها و دانشگاه‌های دیگر اینگونه روایات را نمی‌بینید.

 مطلب دوم اینکه، فردی به نام مزدک علیه ظلم ساسانیان در زمان انوشیروان قد علم کرد. ستمدیدگان دور او را گرفتند و پرچم مخالفت را بلند کرد و تظاهرات، فریاد و ناله سر داد، انوشیروان دستور داد که مزدکیان را بگیرند.

 آن‌ها که انتقاد به حکومت و شاهنشاه انوشیروان دارند، انتقاد به روش‌های حکومت دارند، همه را دستگیر کردند و به انوشیروان گفتند که ما صد هزار مزدکی را گرفتیم. ایشان دستور داد که یک جای وسیع را پُر از لجن کنید، مأمورین دولت مچ پای این ۱۰۰ هزار نفر را بگیرند و تا سینه بلند کنند و در لجن نگه دارد و این انسان‌ها را با فرو بردن در لجن کشتند؛ اما پیغمبر اکرم ۱۳ سال در مکه با سخت‌ترین مخالفت‌ها رو به رو شد.

 به او می‌گفتند تو پیغمبر نیستی و اصل پیغمبری را منکر شدند با اینکه پیامبر (ص) معجزه هم داشت، اما نام آن را جادوگری گذاشتند. «وَیَقُولُوا سِحْرٌ مُسْتَمِرٌّ». اگر آب دهن در چاهی خشک می‌انداخت و آب تا نیم متری زمین در چاه پر می‌شد، می‌گفتند این جادوگری مستمر است و در گذشته هم از این جادوگری بوده است. یا وقتی به او گفتند «اِقْترَبَتِ السَّاعَةُ وَ انشقّ الْقَمَر» «ماه را از وسط نصف کن و دوباره به هم بچسبون» پیامبر (ص) به اجازه خدا این کار را انجام داد، اما باز هم در جواب گفتند این جادوگری‌ها سابقه تایخی دارد!.

 یاران پیامبر (ص) را کشتند پدر و مادر عمار یاسر را به شتر بستند و در سنگلاخ‌های مکه، شتر‌ها را رم دادند و هر تکه گوشت این زن و شوهر یک جا افتاد و اصلا قبری ندارند. آنچنان فشار بر یاران پیامبر (ص) زیاد شد که عده‌ای به حبشه رفتند و هزار شبانه روز هم خود پیامبر (ص) و حضرت خدیجه و امام علی (ع) و یارانش را در شعب ابی طالب زندان و تحریم کردند؛ اعلام کردند اگر کسی آب و نان برای آن‌ها ببرد او را می‌کشیم.

نیمه‌های شب که مردم مکه خواب بودند امام علی (ع) که جوان بود، دور از چشم دشمنان، ازدوستان پدرش ابی طالب برای آن‌ها آب و نان می‌گرفت و به شعب ابی طالب می‌آورد. انوشیروان ۱۰۰ هزار نفر از منتقدین را کشت، اما وقتی پیامبر (ص) قدرت یافت و با ۱۲ هزار نفر مکه را گرفت، جلوی دروازه مکه ایستاد و فرمود «به کسی کاری ندشته باشید» وارد مسجد الحرام شد و در بلندی ایستاد و به کل مردم که به مسجد الحرام آمده بودند فرمود «کاری به شما ندارم و همه شما را بخشیدم ».

   استاد انصاریان در ادامه با ابراز نگرانی از روند کم حجابی در جامعه و عوارض آن برای بانوان، از بانوان خواست مراقب حجاب خود باشند و با عفاف و حجاب خود قدردان زحمات پیامبر و ارزش‌هایی که پیامبر برای زنان ایجاد کردند، باشند.

 پیامبر آن وقت آمد و اعلام کرد دختر رحمت است، روشی که با دختر خودش داشت. هر وقت دختر می‌آمد خانه اش تمام قد جلو پای دختر بلند می‌شد، دستش را می‌بوسید، یا خانه زهرا می‌رفت او را می‌بویید و دستش را می‌بوسید.