آلودگی و بیکاری در مرودشت/ مردم مرودشت می‌پرسند: سهم ما از پتروشیمی شیراز کجاست؟

به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، پتروشیمی شیراز که در مرودشت قرار دارد، نه تنها آلودگی محیط زیست این منطقه را به شدت افزایش داده، بلکه مردم بومی را از بهره‌مندی از مزایای آن محروم کرده است. اشتغال در این واحد صنعتی به مرودشت نرسیده و سود آن به جیب شهرهای دیگر می‌رود. حالا مردم مرودشت می‌پرسند: سهم ما از این صنعت کجاست؟

حسن عباسی فعال رسانه ای که این روزها به مرودشت سفر کرده است از شرایطی که مستند مشاهده کرده است اینگونه برای رکنا نوشت :نامش «شیراز» است اما بار آلودگی‌اش را مرودشت می‌کشد؛ اشتغال، سرمایه و سود به بیرون می‌رود و آلودگی، محرومیت و بیکاری برای مردم محلی باقی می‌ماند.

در اولین گام، نام‌گذاری این واحد عظیم صنعتی خود گویای بخشی از مسئله است. پتروشیمی «شیراز» نه در محدوده شهر شیراز، بلکه در شهرستان مرودشت احداث شده است؛ جایی که میراث جهانی پاسارگاد و تخت جمشید در نزدیکی آن قرار دارند و نفس کشیدن در این منطقه باید بوی تاریخ دهد، نه گازهای سمی مسئله مهم این‌جاست.

پتروشیمی شیراز سهم بزرگی از آلودگی‌های هوا، خاک و آب منطقه را به دوش مرودشت انداخته است. بر اساس گزارش‌های محلی و منابع محلی، آلودگی ناشی از این واحد صنعتی، کیفیت هوا و سلامت عمومی در مرودشت را به شدت کاهش داده است.

درحالی‌که صنایع موظف به پرداخت «حق آلایندگی» به مناطق آسیب‌دیده هستند، حتی این حق ناچیز نیز به درستی صرف بهبود زندگی مردم مرودشت نمی‌شود. عمده این بودجه‌ها یا اصلاً به مرودشت نمی‌رسند یا در مناطق برخوردار هزینه می‌شوند و «کمربندی»‌ها و «پایین‌شهر»ها در فقر زیر سایه دود خفه می‌شوند.

صفر درصد اشتغال؛ صد درصد تحقیر مردم بومی

بزرگ‌ترین فاجعه اما در حوزه اشتغال رقم خورده است. در حالی‌که مرودشت میزبان کارخانه‌ای با مقیاس ملی است، نرخ اشتغال افراد بومی در آن تقریباً ناچیز است. بیشتر یا غالب نیروهای کار از شهر شیراز و برخی استانهای دور افتاده شمالی، غربی و حتی هرمزگان به این واحد آورده شده‌اند و در نتیجه، سود اقتصادی این صنعت به خارج از مرودشت نشت کرده است.

پتروشیمی که بر زمین مرودشت بنا شده، با پول بیت‌المال ساخته شده، از منابع طبیعی این شهرستان استفاده می‌کند، اما شهروندان مرودشت می گویند که حتی نیروهای انباری، خدماتی و کارگری خود را نیز از مرودشت نمی‌گیرد!

مسئولیت اجتماعی؛ شعاری که هرگز عملی نشد

در بسیاری از کشورها و حتی برخی نقاط ایران، صنایع بزرگ به واسطه تأثیرات محیطی‌شان ملزم به اجرای طرح‌های مسئولیت اجتماعی هستند. از ساخت مدارس تخصصی مرتبط با آن صنعت، استادیوم و بیمارستان گرفته تا سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌ها اساسی، اما پتروشیمی شیراز تاکنون سهمی برای مرودشت قائل نشده که البته نمایندگان ادوار و فعلی این شهرستان در مجلس هم مطالبه گری مستمری نداشتند.

نه مرکز درمانی، نه حتی یک بوستان عمومی مناسب، فقط دود هست و بوی تند مواد شیمیایی که شده بلای جان منابع آبی، مردم و احشام. ساکنان مرودشت می‌پرسند: سهم ما از این صنعت چیست؟

مرودشت تنها یک شهر صنعتی نیست؛ اینجا جغرافیای هویت تاریخی ایران است. وقتی گردشگر وارد منطقه می‌شود، به جای تنفس در تاریخ، با بوی تند دود و آلودگی هوا مواجه می‌شود. این نه فقط آسیب به مرودشت است، بلکه یک ضربه مستقیم به برند جهانی گردشگری ایران محسوب می‌شود.

باید مرودشت را دوباره دید

پتروشیمی «شیراز» باید با نام و ساختاری تازه تعریف شود. مرودشت باید سهم خود را از اشتغال، مسئولیت اجتماعی، و پاکسازی زیست‌محیطی مطالبه کند. این یک خواسته محلی نیست، یک ضرورت ملی است. چون توسعه‌ای که عدالت نداشته باشد، دیر یا زود فرو خواهد ریخت، حتی اگر از دل آن پتروشیمی بلند شود.