روابط اجتماعی ام ضعیف است

اصولا شخصيت افراد را به دو بخش تقسيم ميکنند؛ شخصيتهاي اکستروورت يا برونگرا و شخصيتهاي اينترورت يا درونگرا. اين دو گروه از نظر رفتاري و اجزاي شخصيتي با هم تفاوت دارند. شخصيت يک ويژگي رفتاري نيست بله مجموعه اي از رفتارهاي شخص را در مجموع شخصيت ميگويند. درونگراها افرادي خجالتي هستند و با گروه و ظاهر شدن در جمع مشکل دارند بويژه براي اولين بار نميتوانند در گروه ظاهر شوند، بعدها که با گروه آشنا شدند به تدريج ارتباطشان بهتر ميشود.
اجزاي ديگر شخصيتهاي درونگرا اين است که نانسکرتيو هستند، يعني خيلي سخت بويژه در مورد اسرارشان حرف ميزنند. آنها خيلي سخت با کسي دوست ميشوند و اگر از درونگراها سوال کني که چند تا دوست داري در پاسخ ميگويند يک يا دو تا و معمولا با همين تعداد اندک هم اسرار و رازهايشان را در ميان نميگذارند و درددل نميکنند. همچنين اين دسته افراد حتي با مشاور و روان درمانگر خود نيز به زور حرف ميزنند. درونگراها بيشتر دوست دارند تنها بمانند و تنها غذا بخورند و در جمع کمتر حرف ميزنند. در رفتار انسانها موارد ارثي بسيار کم است. رفتارهاي انسانها از روي انگيزه، آموزش و يادگيري است. اين رفتار حتي در مورد ترس هم صادق است، مثلا وقتي مادري از سوسک ميترسد ناخودآگاه اين رفتار در کودک تاثير ميگذارد و او نيز ياد ميگيرد تا با ديدن سوسک واکنش نشان دهد، بنابراين محيط روي اجزاي شخصيت تاثير ميگذارد، در واقع ميتوان گفت محيط و ژنتيک هر دو در رفتارهاي انسان تاثير ميگذارد. البته محيط اثر بيشتري در رفتار دارد و اين تاثير گاهي به قدري ظريف است که با ژنتيک اشتباه گرفته ميشود. فرض کنيد پدر يا مادري که اجتماعي نيستند و با آمدن ميهمان وحشت ميکنند و ارتباط اجتماعيشان کم است، نميتوان از فرزند آنها انتظار داشت که روابط اش گسترده و باز باشد. افراد درونگرا بيشتر به بيماريهاي اعصاب و روان دچار ميشوند، زيرا کمتر در مورد مشکلاتشان با ديگران حرف ميزنند و افسردهتر و منزويتر هستند، پس براي اينکه افسرده و گوشه گير نباشيد، گاهي با دوستان مورد اعتماد خودتان درددل کنيد.