استقبال از بهار با ارکستر سمفونیک تهران و «دن خوان»

بالا رفتن دست‌های شهرداد روحانی آغازگر اجرا شد و صدای سازها در وحدت طنین انداخت. ارکستر تهران برای نخستین قطعه سراغ یوهانس برامس رفته بود. رفت و برگشت آرشه‌ها آوای “مجار شماره یک” را به اوج و فرود برد و باعث شد مخاطبان در همان ابتدا با نوای این ارکستر همراه شوند.

دومین بخش اجرای با سازهای بادی همراه بود، سازهایی که معمولاً در خلال قطعات شنیده می‌شدند این بار توانستند همه را غافلگیر کنند. “آمادئوس” موتسارت برای چهار ساز بادی چوبی برای این قسمت انتخاب شده بود.

صدای این سازها سکوت معمول بین دو قطعه را شکست و موسیقی جریان یافت. دست‌های شهرداد روحانی نوازندگان را راهنمایی می‌کرد و آنان بی وقفه در سازهایشان می‌دمیدند. آرین قیطاسی ابوا به دست داشت. مینلی دانیلیان با کلارینت، علیرضا متوسلی داراب با فاگوت ارکستر را همراهی می‌کرد وهورن را فرشاد شیخی به صدا در می‌آورد. این قسمت هم با تشویق حضار پایان گرفت.

آرشه ها روی ساز لغزیدند و صدای هم‌نوایی ارکستر که به آهستگی سازهایش به هم می‌پیوستند شنیده می‌شد. سمفونی شماره ۸ فرانتس شوبرت آهنگساز آلمانی که با ویولن سل و کنترباس آغاز شده بود، مخاطبان را به وجد آورد. شوبرت تم اصلی مناسبی را برای این قطعه‌اش انتخاب کرده بود گرچه در زمان تولد این قطعه آن را غیر عادی می‌دانستند.

در انتها نوبت به بخش شگفت انگیز این اجرا ‌رسید. ارکستر سمفونیک از یوهان برامس، “آمادئوس” موتسارت و فرانتس شوبرت نواخت تا به یکی از قطعات رپرتوآرهای پیچیده برسد.

قطعه‌ای که در ارکسترهای طراز اول جهان شنیده می‌شود، برای اولین بار در ایران توسط این ارکستر نواخته شد. این اثر قطعه‌ای از ریچارد اشتراوس با نام “دن خوان” بود.

ویولونیست‌ها نواختند و بی‌فاصله صدای سازهای بادی با صدای ساز آن‌ها در آمیخته شد. در بخش‌هایی صدای سازهای بادی مشهودتر به گوش می‌رسید و ویولن‌ها به آن زینت می‌دادند. هارمونی زیبا شکل گرفت و اعضای ارکستر در نظمی بی بدیل “دن خوان” را به اجرا در می‌آورند.

ساخته اشتراوس در حالی به پایان رسید که جمعیت ایستاده ارکستر سمفونیک تهران را تشویق می‌کردند.برای ورود به کانال تلگرام ما کلیک کنید.