چهار عکس از ممنوعه ترین مکان های دنیا / هیچ کس حق رفتن ندارد !

خزانه جهانی بذر نروژ که می‌تواند جهان را از فاجعه نجات دهد

در صورت بروز فاجعه‌ای جهانی، انسان‌ها و جانوران در خطر از دست رفتن و نابودی محصولات کشاورزی حیاتی هستند.

خوشبختانه بیمه‌ای برای چنین وضعیتی وجود دارد، بیمه‌ای به صورت خزانهٔ جهانی بذر که در سال ۲۰۰۸ در نروژ ساخته شد. اگر به هر دلیلی زمین ناچار شود همهٔ محصولات کشاورزی را از نو بکارد دانه‌هایی که در این مرکز ذخیره شده‌اند به کار خواهند آمد. این دانه‌ها در محفظه‌های مخصوصی نگهداری می‌شوند و طوری بسته‌بندی شده‌اند که از رطوبت مصون بمانند. این یک مرحله از محافظت است باقی مراحل را موقعیت مکانی این مرکز بر عهده دارد.

این خزانه در دور‌افتاده‌ترین جزیره از مجمع‌الجزایر سوالبارد نروژ به نام اسپیتس‌برگن قرار دارد. این مکان در ۱۲۰ متری درون کوه ماسه‌سنگی تعبیه شده است که حدود ۱۳۰۰ کیلومتر از قطب شمال فاصله دارد و در ارتفاع ۱۳۰ متری از سطح دریاست. در چنین شرایطی خزانه همیشه خشک می‌ماند و یخ‌‌های قطور و دائمی اطراف آن کمک می‌کند تا صد‌ها هزار نمونهٔ بذر ذخیره‌شده در امان بماند.

دلیل دیگری که جزیرهٔ اسپیتس‌برگن به این منظور انتخاب شده نبود احتمال زمین‌لرزه در این مکان است، دانه‌ها با برنامه‌ریزی خوبی ذخیره و محافظت شده‌اند اما اجازهٔ هیچ‌نوع بازدید و دیدار از این مکان برای افراد وجود ندارد. این ذخیره‌گاه به شدت محافظت و نگهبانی می‌شود تا دانه‌های درون آن بتوانند در صورت لزوم تا هزاران سال دیگر باقی بماند.

'ایله‌داکی‌مادا' یا جزیره مارها، جزیره‌ای زهرآگین برای گردشگران

جزیره ۴۳ هکتاری در ساحل برزیل جایی نیست که برای گردش به گردشگران توصیه شود. این جزیره محل زیست نوعی مار سمی به نام افعی‌سرنیزه‌ای زرین است که سم آن چنان قوی است که پرندگانی را که شکار می‌کنند در ‌جا بیجان می‌کند. برآورد می‌شود در هر متر‌ مربع از این جزیره به طور متوسط پنج مار وجود داشته باشد، به همین دلیل دولت برزیل برای احتیاط اجازهٔ ورود هیچ‌کس را به "ایله‌داکی‌مادا" معروف به جزیرهٔ مارها نمی‌دهد.

ورود به این جزیره فقط برای دانشمندان و پژوهشگران مجاز است و برای سفر به جزیره باید پزشکی همراه آنها باشد. افرادی که به تماشای افعیٰ‌سرنیزه‌ای‌زرین علاقه داشته باشند می‌توانند آنها را در نقاط دیگر برزیل که در مکان‌های ویژه نگهداری می‌شوند، تماشا کنند.

از سال ۱۹۶۳، پس از منع ورود عموم به غار اصلی لاسکو، بازدید‌کنندگان به تماشای غار مشابهی با نمونه‌هایی از‌‌ نقاشی‌های غار لاسکو می‌روند

غار لاسکو، غاری در فرانسه با غارنگاره‌های ارزشمند

در سال ۱۹۴۰ چهار نوجوان که در گودالی دنبال سگ گمشدهٔ خود می‌گشتند این غار را در جنوب فرانسه کشف کردند. در این حادثه خوش‌‌عاقبت، گم شدن سگ‌شان آنها را به غاری پر از غارنگاره‌ها و نقاشی‌های جانورانی مانند اسب و آهو کشاند. این آثار بیش از ۱۷،۰۰۰ سال قدمت دارد و یکی از بهترین نمونه‌های محفوظ مانده از هنر باقی‌مانده از پیش از تاریخ است و در مجموع حدود ۶۰۰ نقاشی و ۱۰۰۰ غارنگاره در آن وجود دارد.

در هنگام کشف این غار جنگ جهانی دوم تازه شروع می‌شد. هشت سال بعد غار لاسکو برای بازدید علاقمندان گشوده شد تا بتوانند آثار هنری اجداد خود را از نزدیک ببینند.

در سال ۱۹۶۳، به دلیل رشد کپک بر دیواره‌های غار ورود عموم به غار لاسکو ممنوع شد. این امر آثار هنری را که تا پیش از کشف دور از جریان هوا باقی مانده بودند، تهدید می‌کرد. رشد کپک‌ها حتی با وجود محدودیت تعداد بازدید‌کنندگان ادامه پیدا کرد.

با گذشت ۶۰ سال از این ماجرا هنوز ورود بازدیدکنندگان به غار ممنوع است اما سایتی مشابه غار در کنار آن برای بازدید گردشگران احداث شده است.

اولورو، مکانی مقدس در بیابان‌های استرالیا

اولورو که به نام صخره آیِرز هم شناخته می‌شود، سال‌ها یکی از جاذبه‌های گردشگری استرالیا بود که به تازگی به فهرست مکان‌هایی که عموم اجازه بازدید از آن را ندارند، افزوده شده است. بازدید‌کنندگان و گردشگران پیش از این می‌توانستند به قله ۳۴۸‌متری این مکان صعود کنند هرچند این کار در تابستان به معنای تحمل گرمای طاقت‌سوزی حدود ۴۷‌درجهٔ سانتیگراد بود و بالا رفتن از شیب آن هم کار آسانی نبود.

اولورو برای مردم بومی آنانگو مکانی مقدس است، بومیان نگهبانان این صخره هستند و مدت‌هاست می‌خواهند که به حرمت باور‌هاشان بازدید‌کنندگان از آن بالا نروند. این خواسته با طوماری از طرف مدیران پارک ملی اولورو ‌کاتا‌جوتا حمایت شد و تصمیم برای جلوگیری از ورود بازدید‌کنندگان به اولورو در سال ۲۰۱۷ گرفته شد. ۲۵ اکتبر سال ۲۰۱۹، آخرین روزی که گردشگران پیش از منع عمومی، اجازهٔ بالا رفتن از صخره را داشتند، صف‌های طولانی از گردشگران مشتاقی که می‌خواستند از آخرین فرصت استفاده کنند، تشکیل شده بود.

در فرهنگ بومیان آنانگو، اولورو نشانه‌ای از حضور موجودات اساطیری بر زمینی است که هنوز شکل نگرفته بود و حیات بر آن وجود نداشت. این موجودات بر سراسر زمین گذشتند و در مسیر خود موجودات و آثاری به شکل‌های گوناگون خلق کردند، درست مانند صخرهٔ اولورو. بازدید‌کنندگان هنوز می‌توانند به پارک ملی اولورو ‌کاتا‌جوتا بیایند اما فقط می‌توانند صخرهٔ مقدس را از دور تماشا کنند و اجازه ندارند بر آن قدم بگذارند.

منبع: بی بی سی فارسی