سرخوردگی یا مشارکت ؛ مساله اصلی در انتخابات 1400

انتخابات 1400 / در نگاه اقتصادی، فردی که مشتری کالایی از یک برند خاص است، در صورت افت کیفیت و به نتیجه نرسیدن اعتراض، خرید کالا را متوقف می کند. فردی که اهل اقدام جمعی و مشارکت در فرایندهای ملی بوده است، در صورت ایجاد محدودیت برای یک نقش ملی، می تواند از مشارکت در برنامه های جمعی خودداری کند و به زندگی شخصی اش بپردازد.

به گزارش رکنا و به نقل از روزنامه شرق ؛ بسیاری از جنبش ها، انقلاب ها و جریان های مردمی به مسیری رفته اند که برای بنیان گذاران آنها قابل پیش بینی نبود. بدین ترتیب آیا باید از کنش جمعی خودداری کرد؟ در حالی که می دانیم حضور در کنش جمعی، اساسا به دلیل کفایت نکردن پی جویی صرف منافع شخصی و ضرورت حل بسیاری از مسائل به صورت جمعی است؛ بنابراین پس از مدتی ناچار از بازگشت به کنش جمعی هستیم. واقعیت آن است که انتزاعات اجتماعی مانند کالا نیستند و قواعد مکانیکی بر آنها حاکم نیست بلکه سیستم های پیچیده انطباق پذیری هستند که به طور پیش بینی ناپذیری دائما در حال تغییر و تحول هستند.

هر کنش حتی کوچک توسط فعالان اجتماعی یا سیاسی، می تواند منجر به تغییرات کنترل ناپذیر و پیش بینی نشده، بشود. بنابراین، سرخوردگی از مشارکت در انتخابات می تواند در واکنش به پیش بینی ناپذیری و مکانیکی نبودن رفتار کلیت جامعه به عنوان یک سیستم پیچیده باشد که در نتیجه آن خواسته های اولیه فعالان عملی نشده اند. برای تقریب به ذهن، می توان رفتار سیاسی را به بازی فوتبال شبیه دانست. بازیکن فوتبال علاوه بر تکنیک، دارای سه مشخصه است.

انگیزه، احساس مسئولیت تیمی و توان عبور از جاماندگی فردی (دریبل خوردن) و عقب ماندگی جمعی (گل خوردن) که به معنی متوقف نماندن ذهنی و عملی در آنچه اتفاق افتاده است (با تاویلی از وبر). بازیکن فوتبال به دلیل سرعت تحولات از صحنه ای به صحنه دیگر وارد می شود و از توقف در یک صحنه مشخص خودداری می کند.

به نظر می رسد بخش قابل توجهی از مسئله «مشارکت یا عدم مشارکت» به مشخصه سوم باز می گردد؛ سهم قابل توجهی از مردم و سیاست ورزان به دلیل تجارب و شواهد گذشته و اخیر، اثربخشی مشارکت و در مسیر صحیح بودن روند موجود در کشور را مورد سوال قرار می دهند، این در حالی است که بازی اجتماع و سیاست ادامه دارد و مانند فوتبال، توقف ذهنی در یک صحنه، انگیزه ادامه بازی را می ستاند. اما اگر در یک تصویر بزرگ تر، «خروج» از بازی در میدان سیاست را هم نوعی مشارکت در فرایند اصلاح بدانیم چه؟

در عمل، چه در سطح جهانی و چه در سطح ملی، در بسیاری از حوزه ها همچنان مصادیق آرمان ها و خواسته ها را به صورت عملی روی میز دنیا و کشور نگذاشته و نشان نداده ایم و در مقابل در بسیاری از حوزه ها فقط به نفی آنچه موجود است پرداخته ایم. فرایند نفی بازیگران صحنه فوتبال کلیت بازی را نامتقارن می کند و بازیگران را در مسیر انتخاب بازی نکردن قرار می دهد. قواعد فوتبال طی ده ها سال به تدریج و فارغ از اینکه یک داور در یک بازی مشخص قضاوت درستی داشته است یا نه، اصلاح و تکمیل شده و به شکل امروزین درآمده است. در این راه نظر همه نقش آفرینان سنجیده شده و سپس قواعد جدیدتر تعریف می شوند.

می توان مانند فوتبال، عدم رضایت از قضاوت یک داور را از کفایت و صحت قواعد بازی تفکیک کرد و در صورت نقص قواعد، آن را موکول به اصلاح تدریجی در آینده کرد؟ به یاد داشته باشیم گالیله در ۱۶۱۰ ادعا کرد که زمین مرکز کائنات نیست اما تا سال ۱۹۹۲ زمان برد تا پاپ رسما بیانیه بدهد که حق با گالیله بوده است. این، زمان طی شده در کوشش و کنش جمعی اندیشمندان کلاسیک و دینی بود.

برای این امر آیا می توان هم زمان با انتخاب یک فرد به عنوان رئیس جمهور ، نظر مردم و میزان رضایتشان از روندها و فرایندهای کلی موجود را (در حد دو، سه موضوع مهم) پرسش کرد و براساس آن قواعد را اصلاح کرد؟ شاید تفکیک بین اصلاح قواعد بازی و کاپیتان تیم (رئیس جمهور) در طول زمان، سبب رضایت و مشارکت بیشتر شود. آخرین قیمت های بازار ایران را اینجا کلیک کنید.