عکس های 86 پدر زحمتکش از کشته های کرونا ! + اسامی و گفتگو

به گزارش رکنا، 86 صندلی از اسفند سال گذشته تاکنون خالی شده اند، ۸۶ صندلی رانندگان تاکسی زیر نظر شهرداری تهران. رانندگان تاکسی با شیوع کرونا ، چاره ای جز مسافرکشی نداشتند آنها که برای گذران روزهای بازنشستگی پشت فرمان می نشستند، می دانستند که دیگر خیابان راهی برای رفع ملال نیست، اما دیگران که همچنان زیر موج های کرونا شیشه پنجره تاکسی را برای سوار کردن مسافر پایین می دادند، عموما در جست و جوی راهی برای گذران زندگی از راه مسافرکشی بودند و شیوع کرونا نمی توانست آنها را برای ماندن در خانه ترغیب کند زیرا با نشستن در خانه درآمدی برای زندگی حاصل نمی شد.

گرچه از نخستین روزهای شیوع کرونا پروتکل هایی برای حفاظت رانندگان و مسافران در برابر شیوع این ویروس در نظر گرفته شده بود اما آمارهای متناوب که از سوی سازمان تاکسیرانی منتشر می شد، نشان می داد که با وجود کاهش تعداد مسافران در تاکسی، لزوم استفاده از ماسک برای رانندگان و استفاده از شیلدهای محافظ، همچنان تاکسیرانی در ایام کرونا پرخطر و با تلفات قابل توجهی مواجه است. در میان آمار سازمان تاکسیرانی شهرداری تهران تاکنون نام ۸۶ نفر به چشم می خورد که بر اثر ابتلا به کرونا جان باخته اند.گرچه بیشتر رانندگان تاکسی های فوت شده متولد دهه های ۲۰ و ۳۰ و ۴۰ هستند اما در میان آنها نامی از یک جوان متولد سال ۶۱ نیز دیده می شود. افزایش مخارج استهلاک خودرو،کاهش تعداد مسافران و افزایش ساعات فعالیت برای کسب هزینه زندگی از قبل این کار و وام ناکافی کرونایی برای جبران خسارت ها گوشه ای از مشکلات رانندگان تاکسی هایی بود که در تمام روزهای شیوع کرونا، چه در اوج روزهای شیوع و مرگ میر و چه در روزهای تعطیل با خیابان های خالی به صورت شبانه روزی در حال جابه جایی مسافر بودند. این گزارش روایتی است از گفته های فرزندان دو نفر از این رانندگان تاکسی از حضور شبانه روزی پدران در خیابان ها با وجود کاهش درآمد و کاهش تعداد مسافر و افزایش معنادار سطح درآمد و سطح مخارج تاکسی و مرگ پدرانی که دیگر نیستند تا نگران شمع های سوخته تاکسی و وسایل جا گذشته در صندلی های عقب خودرو باشند.

کرونا کار پدر را بیشتر کرد

تلفن زنگ می خورد و پس از انتظار طولانی صدایی از آن سوی خط شنیده می شود، نام تاکسیرانی که می رسد پاسخ ها کوتاه و کوتاه تر می شوند، رد صدای اشک هنوز از پشت تلفن به گوش می رسد، دختران و پسران شان می گویند که هنوز برای گفتن از جای خالی پدر زود است، مادران اما کمی سکوت می کنند و با لحنی قاطع می گویند که نیاز به کمک یا گفت وگو ندارند. هرچه تاریخ فوت به ابتدای شیوع کرونا نزدیک تر می شود،تلفن ها و شماره موبایل های بیشتری هستند که واگذار یا مسدود شده اند، مخاطبان پشت این خط ها که شاید روزی خودشان مسافر صاحبان خط تلفن بوده اند، نشانی از راننده های تاکسی ندارند، مثل عابرانی که در صف انتظار برای تاکسی،تمام پرایدها و سمندهای زرد به چشم شان یک رنگ است و پس از پیاده شدن از تاکسی حتی خطوط چهره و صدای راننده ها را به خاطر نمی آورند، صاحبان جدید شماره ها نیز خبری از راننده های تاکسی ندارند. اینجا فراموشی زودتر از راه رسیده است.

گلایه ها حالا به سکوت تبدیل شده اند، یکی از فرزندان که نمی خواهد نام و نشانی از او آورده شود، می گوید تا زمانی که پدر زنده بود، بارها برای تغییر خودروی فرسوده اش به سازمان تاکسیرانی درخواست فرستاده بود،کلاچ، فرمان و شمع فرسوده خودرو تند به تند از کار می افتادند و تمام درآمد پدر برای تعویض آنها خرج می شد، «این اواخر درآمدی حاصل نمی شد، یا به بنزین می رفت یا به تعمیر و تعویض قطعات، راستش را بخواهید پدر راحت شد، دیگر بدون نگرانی از خراب شدن تاکسی اش می خوابد.» دختر از پشت خط تلفن آهسته اما با کلمات شمرده می گوید که اگر طی این یک سال گذشته پدرش برای مسافرکشی به خیابان می رفت، اگر برای گرفتن کرایه خط، صندوق کوچکی کنار دستش درست کرده بود که کمتر به پول مسافران دست بزند، اگر هر روز ماسک و محلول های ضدعفونی اش را تجدید و تازه می کرد، دلیل دیگری جز اجبار نداشت، با خانه نشینی اجاره خانه درنمی آمد و فروختن تاکسی هم برای پدر سرمایه نمی شد. او می گوید:«پدر مگر چقدر درمی آورد که هر روز ماسک بخرد، پول بنزین بدهد، خرج لاستیک و موتور کند و تازه سر چند صد تک تومان با مسافران هم چک و چانه بزند؟» دختر این پدر از وضعیت خانواده هایی می گوید که تنها محل اصلی درآمدشان تاکسیرانی پدر بود و با بلایی که کرونا برای آنها آورده است، یا تاکسی ها را به رانندگان دیگر اجاره داده اند، یا تاکسی را فروخته اند و به شهرستان رفته اند تا دکان خوارباری راه بیندازند یا تاکسی را فروخته و موتور خریده اند که پسران ارشد خانه بتوانند به عنوان پیک در شبکه های اینترنتی کار کنند، یا خودشان مانده اند تنها با دو دستی که چاره ای را برای آینده پیدا نمی کند. به گفته او،گرچه برخی رانندگان و مسافرکشان، خصوصا مردان بازنشسته برای گذران دوران بازنشستگی تاکسی می رانند، اما این بخش اقلا در دوران شیوع کرونا خانه نشین شده بودند و صرفا برای سرگرمی و فرار از ملال به خیابان نمی آمدند بلکه آنها که در چنین شرایطی راهی مسافرکشی می شدند، عموما برای خرج زندگی چاره دیگری نداشتند و در شرایطی که قیمت کالای ضروری هر روز رقم تازه ای به خود می دید، نگرانی از شیوع کرونا، مرگ و بیماری به اولویت دوم بدل می شد، دختر این راننده تاکسی می گوید که پدر وام ۶ میلیون تومانی کرونا را دریافت کرد اما این وام در برابر استهلاک خودرویی که هر روز صدها کیلومتر را طی می کرد ناچیز بود، از سوی دیگر گرچه کرایه های تاکسی افزایش یافته بودند اما با ضرورت کاهش تعداد مسافران در تاکسی عملا پدر مجبور بود که نسبت به روزهای پیش از شیوع کرونا ساعت های بیشتری را در خیابان ها بگذراند شاید همین دلیل بود پدر را که بیماری زمینه ای نداشت در قیاس با دیگر همسن و سالانش در میان جمع دوستان و آشنایان نسبت به کرونا آسیب پذیرتر کرد، او می گوید:«کرونا هم درآمد پدر را کم و هم کار او را بیشتر کرد، بعد که حسابی به پدر سختی داد، جان او را هم گرفت.»

رعایت کردن در برابر کرونا کفاف نکرد، پدر رفت

در میان تمام صداهایی که پشت تلفن از گفت وگو اجتناب می کنند، پسر آقا مرتضی به شرط حفظ نام و نشان هنوز تمایلی برای گفتن از پدر و خاطرات تاکسی دارد، تاکسی که تمام کودکی های او و ۴ برادرش را در خود حفظ کرده بود. آذر سال ۷۵ بود که آقا مرتضی از ارتش بازنشسته شد،کارت ایثارگری داشت اما هرگز نخواست که روزهای سپری شده در جبهه و جانبازی خود را در دفتری ثبت کند، پس از بازنشستگی، پیکان نارنجی با چرا غ های گرد شده راهی برای گذراندن ظهرها و بعدازظهرهای طولانی بازنشستگی، جمعه عصرها هم آقا مرتضی ۵ پسر و بچه های فامیل را در همان پیکان نارنجی جا می داد، پیکان نارنجی با ۱۰ جفت چشم کوچک و ۱۰ جفت دست های چسبیده به شیشه راهی فشم می شد. سال ها می گذشتند و پیکان ها با پیکان های دیگری جابه جا می شدند، رنگ ها از نارنجی به زرد تغییر می کردند و آن دست ها و چشم های پشت شیشه پیکان نارنجی، آنقدر رشد می کردند که دیگر روی شیشه بخار زده تاکسی با انگشت درخت گل نکشند. هرگز معلوم نشد که پیکان نارنجی با دستگیره های زمخت و صندلی های سیاه چرمی اش را پدر به چه کسی واگذار کرد اما همان زمان که قرار بود پیکان با سمند زرد تعویض شود، پسرها همان زمان از پدر می خواستند که همراه با پیکان نارنجی بازنشسته شود اما چنین نشد. «شاید اگر پدر همان زمان بازنشسته می شد و تاکسی را کنار می گذاشت حالا پیش ما بود» سمند زرد جای پیکان آمد و این بار بدون پیگیری خط و مسیر خاصی راهی خیابان ها شد. پسر آقا مرتضی می گوید که پدر از اول هم نمی خواست مسیر مشخصی داشته باشد، دلش می خواست که مسافر مسیر را تعیین کند، هر جا که می شد، هر جا که می خواست، سمند زرد به آن سو می تاخت.کرونا که آمد، پسرها این بار پدر را دوره کردند و گفتند که حالا دیگر زمان بازنشستگی از سمند فرا رسیده است، پدر اما مثل همیشه می گفت که «خدا بزرگ است»، پاسخی کوتاه برای تمام نگرانی های پسرانش، پاسخی برای نه گفتن به کمک های مالی فرزندان.کرونا که آمد سمند بیشتر از همیشه کار کرد، راه دیگری برای درآوردن خرج ماشین نبود، هر قدر که مسافرها در خیابان کمتر می شدند، هزینه های جانبی نگهداری سمند هم بالاتر می رفت. اما پدر بی پروا از این ویروس شوم به خیابان ها پا می گذاشت و تاکسی می راند که به آنها که کنار خیابان سرگردان مانده اند کمک برساند، با مسافران بی پولش بسازد و برای آنها که با اضطراب و حرف های گوریده در دل سوار تاکسی می شدند، خاطره های خوشش را تعریف و مسیر خیابان های دودزده را برای شان هموارتر کند، اما فضای تاکسی برای مردی ۷۰ ساله چندان ایمن نبود، نه پدر و نه پسرانش فکرش را هم نمی کردند که پدر با تمام ملاحظاتی که دارد،کرونا بگیرد اما گرفت. شب پنجشنبه بود که ناگهان خستگی و بی حالی بر پدر مستولی شد، پیش از آن بدن قبراق و سرحال بود، هیچ ردی از بیماری یا ناخوشی در آن دیده نمی شد اما شاید عطسه یا سرفه مسافری ناشناس آن ویروس را به ریه های پدر کشانده بود. «بیش از یک هفته طول نکشید، تا به خودمان بیاییم پدر رفته بود.» نه ماسک و ضدعفونی و نه غربالگری و نه آن نایلون های ضخیم میان صندلی مسافران و راننده نتوانست جان پدر را حفظ کند، پسر آقامرتضی همچنان تکرار می کند که شاید اگر آن پیکان نارنجی با سمند عوض نمی شد حالا پدر در خانه بود:«مسافرکشی هیچ امنیتی برای پدر نداشت حتی با ماسک، حتی با شیلد و حتی با امیدواری، اما حالا برای پرسیدن اینها دیر است، پدر دیگر بازنمی گردد.»

اسامی رانندگان تاکسی که قربانی کرونا شدند

نام های زیر، صاحبان تصاویر ابتدای صفحه هستند، همان ۸۶ راننده تاکسی که پدر، برادر و فرزند کسانی بودند و حالا جای آنها خالی است و سبز. رانندگان تاکسی در روزهای شیوع کرونا به رغم تمام مخاطراتی که این شغل در این ایام داشت، خیابان های شهر را خالی نکردند وبا وجود تمام دشواری هایی که از سر گذراندند، نان خانواده را با جان خود تامین کردند. یاد و نام آنها گرامی.

حسن زیادبخش، غلامرضا جلیلی، صفی الله قدیمی، صابر جان فزا، اورجعلی جعفری، مرتضی کریمخانی، بهمن رفیع مردخه، صادق ربیعی، منوچهر عباسی کمازانی، اسماعیل خانعلی، خداویردی سعیدی، حبیب الله همتی، علی قزوینه، بیرامعلی علیزاده، حسین نوری، رضا کرمی، ابراهیم قیصری، محمد پورحسین زکریایی، محمدکاظم نجفیانی، صدرالله ترامشلو، فضل الله رهبری، علی نژادرفیعی، حبیب حاتمی، سیدجواد میربابائی، حسن انتظاری، علی خدایاری، محمدعلی نادعلی، ابوالفضل روحی، آیت الله سلطانی، رضا علی محمدی، محمد بیات، ابراهیم براتی، امین الله شریف کاظمی، فرهمند ثنائی، حسن غیوروطن، محمدقاسم شعبانی، حیدر مهربان، محمدحسین گونه فراهانی، فریدون افشاری، جمشید هارونی، حسن کریمی دستجردی، بهروز اصغرزاده شهانقی، محمدرضا صمدی، حسن سلیمی هماگرانی، سیف الله رفیعی پور، محمدرضا مجیدی نژاد، علی ذوالفقاری، رضا دهقانی، ابوالفضل خونساری، محمود دانا، اصغر ولی، ابراهیم بداغی، شاپور جوانی کچل آباد، بهنام فریدتازه کندشرف آباد، پرویز یوسفی، علیرضا محسنی، علی نیکی مهر، عباس جفالی، امیر کرمی، حسین گل کار، علیرضا تقی زاده قدیم، غلامرضا اسلامی بیدگلی، حمید ملک نیا، سید نقی رسولی، احمد برزگرصفت، امراه مقتدراقبلاغ، علی آقا محمدی کوکنه، داود صداقت کردار، سیدمحمد آرین، مرتضی هاشمی مقدم، داود قمصری، توکل حیدری، احمد اوجیان، غلامعلی رجایی، زین العابدین امیرمهربان، منوچهر مرادیان، قدرت الله رضایی، غلامعلی ملک محمدی ، ابوالفضل قنبری، مرتضی محمدی، نعمت الله مقربیان، محمدرضا جاویدپور، هرمز درویش جوریابی، مرتضی حاجی حسینی، امیر سیاوشی، سعید قنبری سیه رود.

منبع: روزنامه اعتماد / نیلوفر رسولی

آخرین قیمت های بازار ایران را اینجا کلیک کنید.