صلواتی:در تامین زیرساخت های اولیهICT عقب افتادگی 10ساله داریم/ زیر ساخت ها را تامین نمی‌کنند بعد از مهاجرت‌ها،متعجبند

به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا،چند روزی است که خبر ورود متروباس به تهران از مهرماه در صدر اخبار مربوط به حوزه حمل و نقل قرار گرفته است. متروباس یکی از بهترین وسایل نقلیه عمومی در استانبول است. متروباس ‌ها در واقع همان اتوبوس های تندرویی هستند که در خط های ویژه تردد می‌کنند؛ درست شبیه به بی آر تی در تهران.

سال 1386، کارخانه اتوبوس سازی تبریز با برند آکیا،  به همراه یک سرمایه گذار چینی در تبریز به بهره برداری رسید. در همان زمان گفته شده بود که این کارخانه قابلیت تولید سالانه 2 هزار و 500 دستگاه اتوبوس را دارد؛ اما در نهایت در سال 1391، تولیدات این برند در ایران متوقف شد.

با همه اینها، سال گذشته، این شرکت اتوبوسرانی به ترکیه مهاجرت و اولین اتوبوس برقی اش را تست کرد. همچنین خبر رسیده است که این برند، ظرفیت تولید سالانه 600 دستگاه اتوبوس را دارد و همچنین تولید طولانی ترین متروباس را برای عرضه به استانبول آغاز کرده است. متروباسی که 25 متر طول و 290 نفر ظرفیت دارد.

از دست دادن ظرفیت های با کیفیت داخلی و سوق دادن آنها به سمت خروج سرمایه از کشور، تنها می تواند ناشی از یک موضوع باشد؛ نادانی! حال تصور کنید مسئولانی را که آینده‌نگر نیستند و نمی دانند قرار است دنیا به کدام سمت حرکت کند و حتی نمی دانند در آینده کشور با توجه به تحولات روز دنیا، به چه چیزهایی نیاز دارد؛ ظرفیتی که دارند را از دست می دهند و روز بعد، به دنبال همان کالا دقیقا از همان شرکت، در خارج از مرزها می گردند!

ایران، استاد از دست دادن ظرفیت های داخلی است

مدیریت اقتصادی و استراتژیک ایران، این سالها به سمتی رفته است که از همین الان در بخش گسترده ای وضعیت به شکلی پیش خواهد رفت که دولت و مردم باید لقمه را دور سرشان بچرخانند؛ یعنی سرمایه ها را از دست دهیم یعنی از ایران مهاجرت کنند، بعد در به در به دنبال دریافت آن سرمایه از منابع دیگر باشیم. نمونه اش همین موضوع متروباس است! در این خصوص با بهرام صلواتی ، رئیس رصدخانه مهاجرت ایران به گفت و گو نشستیم تا ببینیم این مسیر، در نهایت به کجا خواهد رسید.

بهرام صلواتی ، بنیانگذار و مدیر رصدخانه مهاجرت ایران در گفت و گو با رکنا با اشاره به تاثیرات متقابل مهاجرت سرمایه انسانی و محیط کسب و کار در ایران، گفت که فضای کلی کسب و کار ایران در وضعیتی قرار دارد که شرکت ها، کسب و کارها و صاحبان کسب و کار به سختی می توانند به حیات کسب و کار خودشان ادامه دهند، گفت: در دوره ای که بیشترین مشکلات اجتماعی و اقتصادی را داریم باید به طور 100 درصدی از منابع برای رفع این مشکلات بهره برداری استفاده کنیم. در ایران، به حتی یک واحد کسب و کار و حتی یک نیروی انسانی هم به شدت نیاز مبرم داریم. خروج آنها از گردونه اقتصادی کشور، اثرات منفی چندین برابری خواهد داشت. 

نیازمندی صاحبان کسب و کارها به درستی در کشور درک و تحلیل نمی شود

صلواتی گفت: اگر یک شرکت جایش بین تولیدکنندگان داخلی خالی شد، علی القاعده باید 10 شرکت دیگر به جای آن وجود داشته باشد تا از ظرفیت نیروی انسانی  آن شرکت ها بتوان بهره گرفت؛ اما فعلا شرایط در ایران بسیار متفاوت است. بسیاری از صاحبان کسب و کارهای بزرگ، خواهان این هستند که سرریز محصولات و خدمات شان در بازارهای بین المللی قابل عرضه باشد و در عرصه جهانی هم دیده شوند. ایران ظرفیت خوبی برای صادرات نیروی انسانی، خدمات و کالا به کشورهای دیگر دارد؛ اما این موضوع پیش شرط اولیه ای دارد که رعایت نمی شود و آن این است که ما خودمان  بشدت نیازمند محصولات، خدمات نوآورانه و فناورانه، نیروی انسانی با کیفیت و... هستیم و این نیازمندی آنها به درستی درک و تحلیل نمی شود.

وی افزود:  لذا تعبیر خروج سرمایه انسانی و مالی از کشور را با این توجیه که ما به بازارهای جهانی صادرات داریم معنایی ندارد. از سویی دیگر این صادرات باید هوشمندانه و فعالانه باشد که باز هم در ایران اینگونه نیست؛ یعنی دولت در قالب یک برنامه، سیاست و راهبرد باید این کار را انجام دهد. 

فضا کسب و کار در ایران روز به روز از دست می رود

مدیر رصدخانه مهاجرت ایران گفت: فضای کسب و کار در ایران، تحت تاثیر تحریم ها، معضلات انباشته اقتصادی، فرصت هایی که روز به روز از دست می رود قرار گرفته است. در مقابل فضای کسب و کار در کشورهای حوزه خلیج فارس و ترکیه، روز به روز رقابتی تر و بازتر می شوند و از فرصت های از دست رفته ایران با آغوش باز استفاده می کنند. درست است که موطن برای هر نفر نیروی انسانی زحمت کشیده است؛ اما وقتی امکان بهره وری از زحمات و سرمایه گذاری های  فردی و جمعی وجود نداشته باشد و به جایش، انواع و اقسام موانع  پیش رو باشد، سرمایه انسانی از دست می رود.

نیروی انسانی ماهر نمی تواند 10 سال صبر کند تا مشکل اینترنت حل شود

برای مثال چند روز پیش وزیر ارتباطات گفت که وضعیت اینترنت داخل کشور خیلی خوب است در حالیکه بر خلاف این ادعا و بر اساس  اعلام نیازمندی فعالان کسب و کار تخمین زده می شود که کشور در زمینه تامین زیرساختهای اولیه  ICT با یک عقب افتادگی زمانی حداقل 10 ساله روبروست، حال در این شرایط، نیروی انسانی ماهر نمی تواند 10 سال صبر کند تا مشکل اینترنت  و زیرساختهای فناوری کشور حل شود. برای کسب و کارهای حوزه دیجیتال، بستر اینترنت قوی، امن و پایدار، خیلی مهم است و مثل اکسیژن می ماند. در این شرایط، شرکت ها و صاحبان کسب و کار مهاجرت می کنند به جای اینکه 10 سال صبر کنند تا زیرساخت های کشور برای کار آنها فراهم شود.  

زیر ساخت ها را تامین نمی کنند بعد از مهاجرت شرکت ها و موسسات تعجب می کنند

بهرام صلواتی تاکید کرد: فراهم کردن بعضی از بدیهی ترین و ابتدایی ترین زیرساخت های حوزه کسب و کار در بازه زمانی طولانی و در عین حال تعجب کردن مسئولان از اینکه چرا شرکت ها و موسسات نقل مکان می کنند در نوع خود عجیب است. مسئولان باید بدانند شرکتها برای به بار نشستن ایده خود و توسعه کسب و کار خود و رسیدن به نقطه فعلی خود تلاش بسیاری کرده اند و با تمام مشکلات داخلی جنگیده اند  و لذا  توان دیگری برای غلبه بر مشکلات مضاعف ندارند. اینها نا امیدگرایی و سیاه نمایی نیست. بسیاری از صاحبان کسب و کار، با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم کرده اند و در نهایت طاقتشان طاق شده است که از کشور خودشان مهاجرت می کنند. وقتی در وسط روز، برق صنایع قطع می شود و کار تولید متوقف می شود، چه انتظاری می توان از آینده کسب و کارها داشت؟

سخن از برنامه هفتم توسعه است اما حتی ارزیابی 6 برنامه قبلی را ندیده ایم

وی افزود: تلاش مسئولان ستودنی است ولی اگر نتوانند فضای امن و پایدار برای نیروی کار ایرانی ایجاد کنند، سرمایه مالی، نیروی انسانی و سرمایه خلاق که فرّار تر از هر زمان دیگر شده است از دست خواهد رفت. این روزها خبر از برنامه هفتم توسعه است؛ در حالی که حتی ارزیابی 6 برنامه توسعه قبلی را هم ندیده ایم و دوباره از آرزوهای دست نیافتنی در برنامه جدید صحبت می شود.

صلواتی تاکید کرد: وقتی کشور خودمان، یک نیاز مبرم داریم و می توانیم از ظرفیت های داخلی و با کیفیت استفاده کنیم، ظرفیت ها از دست برود و در اختیار رقبای همسایه و جهانی قرار گیرد، باعث می شود در ادامه مسئولان مجبور می شوند آن ظرفیت یا محصول را با چند برابر قیمت که در داخل امکان تولید می شده را وارد کنند که این هزینه از دست رفته سرمایه انسانی یا فناوری است.

بهرام صلواتی در پایان گفت: از آنجایی که ساختار های تولید  و تحلیل داده  بخصوص در حوزه سرمایه انسانی در کشور خیلی ضعیف است، نمی توان عدد دقیقی برای این مهم در نظر گرفت؛ ولی با این روند و شواهد پراکنده، از آنجایی که ما روز به روز زمان را از دست می دهیم و هم ظرفیت های بهره گیری از سرمایه انسانی را محدود می کنیم؛ اگر روزی هزینه فرصت سرمایه انسانی مهاجرت کرده به عدد تبدیل شوند تازه می فهمیم چه بلایی بر سرمان می آید.