دومینوی «یقه گیری» در پرسپولیس/ درویش لایق اخراج است یا گل محمدی؟

مهدی ملکی/ دبیر گروه ورزشی

1- همیشه باخت ناراحت کننده است و بعضا ناامیدکننده اما برخی شکست ها تلخ هستند و گزنده. مثل شکست دیشب پرسپولیس مقابل الدحیل در ورزشگاه آزادی. در شبی که به نظر می رسید همه چیز برای جشن صعود سرخ ها از مرحله گروهی لیگ قهرمانان آسیا مهیاست، اما اوضاع اصلا به شکلی پیش نرفت که انتظار می رفت. هواداران به فراخوان بازیکنان برای حضور در استادیوم در روزهای منتهی به دیدار حساس برابر تیم قطری پاسخ مثبت دادند و انتظار داشتند حالا که سرنوشت دست خودشان است، شاهد تحقق رویای صعود از گروه مرگ باشند. دریغ از اینکه شب کابوس وار آزادی انتظارشان را می کشید!

2- مصاف با الدحیل ششمین و در واقع آخرین بازی پرسپولیس در مرحله گروهی این فصل از رقابت های آسیایی بود. آیا در 5 دیدار قبلی، سرخ ها نمره قبولی گرفته بودند؟ قطعا پاسخ منفی است. چه بسا اگر امتیازات لازم جمع شده بود، کار به روز آخر نمی کشید. بنابراین یک روند قابل نقد است، نه صرفا یک بازی. اما بعضی شکست ها حکم همان قطره آخر آب در یک لیوان پر را دارد. برخی باخت ها شناسنامه یک ناکامی مدت دار است و ایرادات پروژه ای که برنده نخواهد شد را به گونه ای عیان می کند که دیگر هیچکس نتواند چشمانش را روی آنها ببندد.

3- خوشبینی برای موفقیت پرسپولیس در فصل جاری لیگ قهرمانان آسیا چیزی شبیه شیرجه زدن در استخر خالی بود. تصویری که ترسیم می شد، سرابی بیش نبود. حتی اگر پرسپولیس موفق به شکست الدحیل و صعود از گروه به عنوان یکی از برترین تیم های دوم می شد، واقع بینانه این است که احتمال شکست در نخستین بازی حذفی به مراتب بیشتر از پیروزی بود. البته که این وضعیت مختص سرخ ها نیست و متاسفانه فوتبال ایران از قدرت های برتر قاره جا مانده و سال هاست صرفا جلوی آینه فیگور قدرت می گیرد.

4- لحظات پایانی دیدار پرسپولیس - الدحیل و البته دقایقی بعد از آن شاهد صحنه هایی بودیم که گرچه بی سابقه نبود اما به اندازه شکست یکی از مهم ترین و پرهوادارترین تیم های فوتبال کشورمان، دردناک بود و مایه تاسف. خیلی زود دومینوی «یقه گیری» برای یافتن مقصر آغاز شد؛ از مستطیل سبز تا راهرو و تونل ورزشگاه آزادی. شعار «حیا کن رها کن» هواداران و البته پرتاب بطری آب به سوی بازیکنان و کادرفنی. کمی بعدتر مواجهه رضا درویش با تعدادی از هواداران ناراحت و معترض و اظهارنظر مدیرعامل مبنی بر اینکه دلیل ناکامی را از کادرفنی بپرسید و یقه آنها (گل محمدی) را بگیرد. در همین حین دوربین خبرنگاران چند متری آنطرف تر را به تصویر می کشد تا شاهد درگیری تعدادی از هواداران موافق و مخالف مدیریت درویش باشیم.

5- احتمالا حالا انتخاب مهمی در پیش است. آیا پرسپولیس با یحیی گل محمدی در بن بست تاکتیکی قرار گرفته و راه برون رفتی وجود ندارد یا اینکه او همچون هر مربی دیگری برای موفقیت نیازمند ابزاری است که توسط رضا درویش مهیا نشد؟ مدیرعاملی که ماه هاست دیگر نه مورد تایید اکثر هواداران است و نه مجموعه تیم، چگونه فرصت ادامه حضور روی صندلی مدیریت را از دست رفته نمی بیند؟ سهم هیات مدیره باشگاه و البته وزارت ورزش در ابقای مدیری که قادر به انجام بخش مهمی از وظایفش نبوده، چقدر است؟ برای جلوگیری از چنین ناکامی ها و شکست هایی، فوتبال ایران نیازمند مواردی است که یکی از آنها داشتن متر و معیار مناسب است. متری که فوتبالی اندازه گیری کند و معیارش برای سنجش، چیزی جز فوتبال نباشد.