آذر ماه سال 82 برای علی دایی و فوتبال دوستان ایرانی به یادماندنی و فراموش ناشدنی است. در آخرین روزهای دومین فصل پاییز، تیم ملی ایران با برتری یک گله برابر لبنان مرحله مقدماتی جام ملت های 2006 را به پایان رساند اما آن چه که از این بازی در اذهان باقی مانده نه پیروزی برابر لبنان بلکه گلی است که علی دایی زد و با همین گل بالاتر از فرانس پوشکاش ایستاد و برترین گلزن ملی جهان لقب گرفت.

 

از آن روزها نزدیک به 15 سال می گذرد اما هنوز هیچ ستاره ای حتی در قامت یک تهدیدکننده واقعی، به رکورد علی دایی نزدیک نشده است. هر بار مدعیانی بوده اند اما پس از یکی دو سال، افت کرده و از کورس با کاپیتان سابق تیم ملی رخت بر بسته اند. ولی در یک سال اخیر، نگرانی هواداران فوتبال در ایران بابت شکستن رکورد علی دایی به بیشترین حد ممکن رسید چرا که کریستیانو رونالدو Ronaldo با درخشش در پیراهن تیم ملی پرتغال، به رکورد دایی نزدیک و نزدیک تر شد تا این که با گلزنی مقابل مراکش، از پوشکاش مجارستانی هم عبور کرد و به چند قدمی دایی رسید. شاید نگرانی از این بابت بود که در این یک و نیم دهه هیچ فوتبالیست فعالی این چنین به شهریار نزدیک نشده بود.

 

کریستیانو رونالدو در جام جهانی سه گل به داوید ده خیا زد و یک گل هم در دیدار مقابل مراکش به ثمر رساند و با 85 گل ملی برابر شاگردان کارلوس کی روش قرار گرفت. کری خوانی علیرضا بیرانوند پیش از جام جهانی و کنایه برخی از کاربران شبکه های اجتماعی به این دروازه بان در کنار نزدیکی رونالدو به دایی، باعث شد تا حساسیت دوئل رونالدو – بیرانوند به اوج خود برسد. خط دفاعی ایران اجازه کار به کاپیتان پرتغالی ها را نداد اما یک پنالتی بحث برانگیز در نیمه دوم، نفس ها را حبس و اضطراب را به بالاترین حد ممکن رساند.

 

رونالدو پشت توپ ایستاد و... . و برخلاف آن چه تصور می شد، بیرانوند ضربه محکم او را گرفت و چنان توپ را در آغوش کشید که یکی از کاربران خارجی توییتر پس از بازی با انتشار تصویر بیرانوند پس از پنالتی بنویسد: «دنبال کسی باشید که شما را طوری در آغوش بگیرد که بیرانوند توپ را بغل کرده»!

 

این مهار، نقطه کلیدی بازی ایران و پرتغال بود اما جنبه هایی فراتر از این مسابقه هم داشت. کریستیانو پس از این بازی دیگر هیچ گل ملی نزد و حالا پرتغالی ها رونالدو را به خاطر اتهامات اخلاقی اش کنار گذاشته اند! این شاید پایان کار CR7 در تیم ملی کشورش نباشد اما با شرایطی که پیش آمده، برای بازیکنی با 33 سال سن، بازگشت به فرم قبلی در پیراهن تیم ملی کار بسیار سختی است.

 

رونالدو 24 گل تا علی دایی فاصله دارد، یعنی اگر در بهترین حالت حداقل 2 سال برای شکستن رکورد مهاجم سابق تیم ملی ایران زمان می خواهد و این یعنی بازی تا سال 2021-2022 با پیراهن تیم ملی؛ آیا کریس موفق به این کار می شود؟

 

البته رکوردها برای شکستن خلق شده اند و کسی بر این باور نیست که علی دایی تا ابد آقای گل ملی جهان باقی خواهد ماند. اما حتی حفظ این رکورد برای یک روز بیشتر هم می تواند افتخاری برای فوتبال ایران باشد. حالا نیمار که از 2014 نتوانسته 10 گل ملی در یک سال بزند، جدی ترین رقیب دایی به شمار می رود. نیمار بیش از 60 درصد گل هایش را در بازی دوستانه به ثمر رسانده اما حتی علی رغم این موضوع، در 4 سال اخیر مجموعا 17 گل ملی زده و بعید است با این روند، حتی بتواند رکورد اسطوره برزیلی ها یعنی پله را هم بشکند.

 

شاید عده اندکی رکورد علی دایی را کم اهمیت نشان داده و آن را به گلزنی برابر تیم های ضعیف آسیایی نسبت دهند اما هنوز اکثریت فوتبال دوستان ایرانی به این که دیگو مارادونا و لیونل مسی اساطیر فوتبال آرژانتین روی هم نتوانسته اند به اندازه دایی گل ملی بزنند، فخر می فروشند. البته هدف مقایسه کیفیت فنی علی دایی با مارادونا، رونالدو و... نیست، بحث این است که او در پیراهن تیم ملی ایران توانسته کاری را انجام دهد که بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال موفق به آن نشده اند! هرچند که طبیعتا در این رکورد هم بازیان دایی نیز سهم پررنگی دارند.

خواندنی های رکنا را در اینستاگرام دنبال کنید

اخبار وبگردی را در اینجا بخوانید: