کونته- گواردیولا؛ نبرد فلسفه های فوتبالی متفاوت

امروز در شرایطی چلسی و سیتی به مصاف هم می روند که آنتونیو کونته سرمربی مدافع عنوان قهرمانی در لیگ برتر، در دهه 90 با یوونتوس فاتح لیگ قهرمانان شده و کاپیتان این تیم بزرگ بود. در آن سو، گواردیولا که تیمش در حال فتح لیگ برتر است نیز همانند رقیبش، در دهه 90 به همراه بارسا بر بام اروپا تکیه زد و کاپیتان باشگاه بزرگی مانند بارسلونا بود.
کونته و گواردیولا علیرغم شباهت هایی در دوران حرفه ای، دارای 2 فلسفه متفاوت در مربیگری هستند؛ بیشترین تفاوت در تخصص دوران ورزشی آنها نمود پیدا کند؛ سبک حضور در خط میانی.
این تفاوت شاید بیشتر منعکس کننده گذشته هر 2 سرمربی و هویت آنها باشد؛ سرمربی ایتالیایی چلسی بازیکنی از خودگذشته، پرتلاش و کمک رسان به ستاره های بااستعدادتر بود که ساده ترین مثال برای معرفی او در عصر حاضر انگولو کانته است اما گواردیولا علیرغم نداشتن فیزیکی فوق العاده، تکنیک خوبی داشت و همانند ستاره انرژیک، در محیطی کوچک حریف را پرس می کرد.
اگر کونته ویژگی های یک هافبک دفاعی را داشت، پپ علیرغم بازی در بین هافبک های میانی بسشتر سازنده بود تا مخرب و مانند سرخیو بوسکتس، ژابی آلونسو یا فرناندینیو، توزیع کننده ماهری بود.
شکل رشد یافته سرمربی چلسی را می توان در انگولو کانته دید که استاد قطع توپ و تکل های صحیح است و نقطه مقابل او را در تیم تحت هدایتش در یوونتوس دیده ایم؛ پوگبا، ویدال یا پیرلو که هیچدام بازیکنی کاملا دفاعی نبودند و هر تیمی علاقمند به داشتن یکی یا 2 تای آنها بود.
حالا تبلور رفتار این 2 سرمربی در مستطیل سبز در تیم های تحت های تحت هدایتشان نیز دیده می شود. کونته در بازنگری تاکتیکی چلسی و گواردیولا در جاه طلبی هایش ، هر یک ظرفیت اندیشه غالب خود را نشان داده و محصول محیط خود هستند. علیرغم نفوذ فلسفه هلندی، کونته و گواردیولا تفاوت های موجود در مدارس ایتالیایی و اسپانیایی را نشان می دهند.
سیستم محبوب گواردیولا 3-3-4 یوهان کریوف، مربی سابق اوست که در بارسلونا هم استفاده می شد و کونته از روش 2-5-3 و 3-3-4 مارچلو لیپی در یوونتوس الهام گرفته است. این سیستم 1-2-4-3 مورد استفاده کونته در سال 1998 هم از سوی لیپی مورد بهره قرار گرفت که زیدان پشت 2 مهاجم قرار می گرفت و یکی از 2 مهاجم دل پیرو بود که با قابلیت بازی در عمق، باعث می شد گاهی سیستم به 1-2-4-3 تغییر یابد.
دیدیه دشان و ادگارد داویدز زوج خط هافبک بیانکونری بودند که با توجه به سبک بازیشان خیلی در امور هجومی موفق نبودند و این سیستم مورد استفاده در دهه 90 در ایتالیا، برگرفته از تفکرات آریگو ساکی بود که خود کونته نیز بخشی از تیم او در جام جهانی 1994 نام گرفت که راهی فینال نیز شد.
به جز توماس مولر در بایرن که نقش شماره 10 را در 1-3-2-4 ایفا می کرد، در فلسفه مربیگری گواردیولا، هافبک های مرکزی نقشی اساسی داشنند اما کونته چنین تفکری نداشته است. او خیلی وسواس به برتری میانه میدان نداشته و به خط دفاعی خود اعتماد می کند اما سرمربی سابق بارسا به دنبال برتری عددی در وسط زمین است. همانطور که فصل قبل برابر بارسا در نوکمپ، از دی بروین به عنوان بازیکن شماره 9 کاذب بهره برد و در دوران هدایت بارسلونا، لیونل مسی تکمیل کننده پست پشت مهاجم لقب می گرفت.
ماتیچ فصل قبل یا انگولو کانته و باکایوکو، یادآور سبک بازی دونده و یارگیر آلبرتینی و دینو باجیو در جام 1994 بودند که قبل از همه چیز، محکم بازی می کردند. در 2-4-4 مورد علاقه ساکی، 2 هافبک مرکزی کافی بود و 4-2-4 مورد استفاده از سوی کونته در باشگاه باری که بعدها طرح اولیه او در چلسی نیز بود، در ادامه به 1-2-4-3 تبدیل شد و انگار انگولو کانته نقش 2 بازیکن را ایفا می کرد.
این 2 نگرش، دیدگاه متفاوتی نسبت به مالکیت دارند. سرمربی ایتالیایی چلسی به دنبال تمرکز روی قدرت دفاعیست و آنها فصل قبل در خانه سیتی با مالکیت 40 درصدی، 1-3 پیروز شدند. فاتح فصل قبل لیگ برتر به طور میانگین 55 درصد توپ را در اختیار داشت اما سهم فعلی سیتیزن ها 71 درصد است.
با حضور احتمالی گوندوغان به جای فرناندینیوی مصدوم، شالوده خط هافبک 3 نفره سیتی هجومی است. دی بروین با پست شماره 8 آزاد و داوید سیلوا که منطقه مشخصی در زمین برای او تعریف نشده، گرچه از وظایف دفاعی مبرا نیستند اما می توانند در یک خط میانی 3 نفره، نقش بازیکن شماره 10 را نیز ایفا کنند.
اما در تقسیم کار کونته، نقش زنبور کارگر و ملکه همانند دورانی که خود او در آن بازیکن پرطرفداری بود تعریف شده است. پدرو یا ویلیان، یا نقش آفرینی فابرگاس با الهام گیری از نقش پیرلو کنار هازارد قرار می گیرند که سالها قبل کارلو ماتزونه آن را با استفاده از خود کونته و کارلو آنچلوتی پیاده کرد.
هفته قبل مورینیو از یک مربع میانی برای مقابل با چلسی استفاده کرد؛ 2 هافبک دفاعی مقابل هازارد و ویلیان؛ دو هافبک هجومی برابر انگولو کانته و درینک واتر. انتظار تکرار چنین اتفاقی در بازی امروز وجود ندارد زیرا گواردیولا هافبک هایش را بر اساس تعهد هجومی آنها انتخاب می کند که سبک بازی سالها پیش او بود.
کونته در دوران ورزشی خود هافبک خلاقی نبوده و احتمالا گزینه مناسبی برای قرار گرفتن در ترکیب تیم گواردیولا تلقی نمی شد و همچنین گواردیولا که بازیکنی قدرتی محسوب نمی شد، احتمالا در بین اتخاب های کونته جایی نداشت. پس دیدار سیتی برابر چلسی، رقابت اسپانیا و ایتالیا و یک نبرد قدیمی از ایدئولوژی های فوتبال است.برای ورود به کانال تلگرام ما کلیک کنید.