ناکارآمدی قوانین کهنه در عصر سیطره تکنولوژی

یک زمانی عکاس‌های حرفه‌ای وقتی می‌خواستند عکس یا نگاتیوشان را برای نشریه یا آژانس عکسی در خارج از ایران بفرستند باید به وزارت ارشاد می‌رفتند و عکس‌ها را نشان می‌دادند تا تأییدیه بگیرند. اگر هم قصد ارسال نگاتیو کارهایشان را داشتند باید بسته مورد نظر توسط نماینده وزارت ارشاد در فرودگاه مهر و موم می‌شد تا مجوز خروج بگیرد. با فراگیر شدن اینترنت دیگر چنین اقداماتی بی‌معنی بود و پافشاری بر همان سبک و سیاق سابق، تعبیرش درک نشدن زمان بود. در حوزه سینما Cinema هم وقتی قرار بود نوار سلولوئید یک فیلم یا کپی VHS فیلم را به جشنواره خارجی بفرستند اول توسط ارشاد چک و سپس سیم و سرب می‌شد اما الان که ارسال فایل در فضای اینترنت در کمترین زمان ممکن میسر است چنین اقداماتی بی معنی است. موضوعاتی همچون مسئله صدور پروانه نمایش را هم می توان از همین دست الزاماتی دانست که دیگر دوره آنها سپری شده است. اگر فیلمی خواهان دریافت امکانات دولتی است می‌تواند فیلمنامه و طرح آن را به وزارت ارشاد یا هر نهاد حمایت کننده دیگری ارسال کند تا اگر در راستای سیاست‌هایشان بود مجوز بدهند و کمک هم بکنند. برای نظم و نسق یافتن این مسیر هم به اعتقاد من همین کافی است که سازندگان فیلم اطلاع دهند که قصد ساخت چه فیلمی را دارند. مطبوعات هم درگیر همین ماجرا هستند، سال‌ها در نوبت دریافت مجوز می‌مانند در حالی که در کشورهای دیگر صاحبان نشریات تصمیم خود را برای انتشار نشریه جدید اعلام می‌کنند و اگر مشکلی پیش آمد نهادهای ناظر وجود دارند و اشخاص مدعی می‌توانند شکایت کنند و احقاق حق کنند.

در صورت حذف پروانه ساخت، دیگر ساز و کار قدیمی وزارت ارشاد برای مدیریت و کنترل سینما یعنی پروانه نمایش وجود دارد و فیلم‌ها برای اکران قانونی به آن نیاز دارند. صدور پروانه نمایش هم به اعتقاد من باید عمومی باشد یعنی اینکه قید جمله بلامانع کفایت کند تا صاحب فیلم در هر جایی که می‌تواند و دلش می‌خواهد آن را عرضه کند اگر توانست با پخش‌کننده‌ای قرارداد ببندد اکران عمومی یا اکران هنر Art و تجربه بگیرد، اگر نه آن را به تلویزیون یا شبکه نمایش خانگی یا VOD هر جایی که امکان نمایش فیلم را دارد عرضه کند. فقط یک نوع مجوز نمایش عمومی لازم است و نه اینکه برای هر مؤسسه و فرصت نمایشی یک مجوز صادر شود و تنها فاکتوری که در این میان لازم است اجرا شود تقسیم‌بندی درجه سنی است. در نهایت اینکه به اعتقاد من در شرایط امروز مجوز ساخت لزومی ندارد و تنها اطلاع‌رسانی فیلمساز به نهادهای دولتی که نیاز به آمار دارند تا بدانند تولیدات سینمایی چقدر است و نیازهای آینده سینمای ایران چیست، کافی و مناسب است. شایدعملی شدن چنین تصمیم‌هایی در ابتدای راه اغلب سخت و غیرممکن به نظر برسد اما الزامی است باور کنیم که دوره گذر از برخی قوانین قدیمی رسیده است.اخبار 24 ساعت گذشته رکنا را از دست ندهید