تاثیر نیت در زندگی انسان

مَنْ کَانَ یُرِیدُ الْحَیَاةَ الدُّنْیَا وَزِینَتَهَا نُوَفِّ إِلَیْهِمْ أَعْمَالَهُمْ فِیهَا وَهُمْ فِیهَا لَا یُبْخَسُونَ (آیه ۱۵ سوره هود) /// ترجمه: کسانی که زندگی دنیا و زیور و زینتش را بخواهند، ثمره تلاششان را به طور کامل در [همین] دنیا به آنان می دهیم و در اینجا چیزی از آنان کاسته نخواهد شد. /// اشاره: این آیه و آیه بعد، یکی از حقایق الهی را روشن میکند و آن این است که نیت عمل انسان _ هر چه باشد_ نتیجه ای خاص در پی دارد. اگر هدف از عمل و کار،انسان دنیایی باشد، ویژگیهای زندگی دنیوی او مانند ثروت، زیبایی و رفاه بهبود میباید( البته در صورتی که همه شرایط مهیا باشد)؛ ولی از نتایج اخروی دیگر خبری نخواهد بود؛ زیرا برای آن هدفها نیتی نداشته و قدمی بر نداشته است تا به آنها برسد. حتی کارهای نیک مانند نیکوکاری، احسان و خوش اخلاقی، به تنهایی برای رسیدن به نعمتهای اخروی و بهشت برین کافی نیست، و تا وقتی که نیت تقرب و نزدیک شدن به خدا و توجه به آخرت در آن کارها وجود داشته باشد، موجب اجر و ثواب اخروی نمیشود. در روایتی از پیامبر اکرم در تفسیر این آیه می خوانیم: (هنگامی که روز قیامت بر پا میشود. پیروان من سه گروه میشوند: گروهی خدا را با اخلاص پرستش می کردند و گروهی از روی ریا و گروهی به خاطر این که به دنیا برسند. در آن روز، خدا به کسی که او را به خاطر دنیا پرستش کرده، میفرماید: به عزت و جلالم سوگندت میدهم، بگو هدفت از عبادت من چه بود؟ آن شخص میگوید: دنیا.خداوند می فرماید: بنابر این آنچه اندوختی، برای تو سودی ندارد و به آن باز نمی گردی؛ او را به سوی آتش ببرید. سپس به آن کس که او را از روی ریا عبادت کرده، می فرماید: به عزت و جلالم سوگندت میدهم، بگو هدف تو از عبادت من چه بوده است؟ او در پاسخ میگوید: ریا و خودنمایی. خداوند می فرماید: چیزی از عبادتی که ریاکارانه انجام داده ای، به سوی من صعود نمی کند و امروز هیچ سودی برای تو ندارد. او را به سوی آتش ببرید، آنگاه به کسی که او را خالصانه عبادت کرده، می فرماید: به عزت و جلالم سوگندت می دهم، بگو: چه هدفی از عبادت من داشتی؟ او میگوید: به عزت و جلالت سوگند که تو از من آگاه تری. من فقط تو را برای به دست آوردن خشنودی ات و رسیدن به سرایت بهشت میپرستیدم. خدا میفرماید: بنده ام راست می گوید. او را به بهشت ببرید. منبع.المیزان جلد۱۰ صفحات ۱۶۷و ۱۷۳ قرآن حکیم ترجمه آیت الله مشکینی .صفحه۲۲۳