جغرافیا ونژاد انسانها مرز جدایی نیست

19وَ ما یَسْتَوِی الْأَعْمى وَ الْبَصِیرُ / 20وَ لاَ الظُّلُماتُ وَ لاَ النُّورُ / 21وَ لاَ الظِّلُّ وَ لاَ الْحَرُورُ / 22وَ ما یَسْتَوِی الْأَحْیاءُ وَ لاَ الأَمْواتُ إِنَّ اللّهَ یُسْمِعُ مَنْ یَشاءُ وَ ما أَنْتَ بِمُسْمِع مَنْ فِی الْقُبُورِ / 23إِنْ أَنْتَ إِلاّ نَذِیرٌ ( آیات 19 تا 23 سوره فاطر) ///  ترجمه: 19 ـ و نابینا و بینا هرگز برابر نیستند. /  20 ـ و نه ظلمتها و روشنائى. / 21 ـ و نه سایه (آرام بخش) و باد داغ و سوزان! / 22 ـ و هرگز مردگان و زندگان یکسان نیستند. خداوند پیام خود را به گوش هر کس بخواهد مى رساند، و تو نمى توانى سخن خود را به گوش آنان که در گور خفته اند برسانى! / 23 ـ تو فقط انذار کننده اى (و اگر ایمان نیاورند نگران نباش). اشاره : قرآن برای مرزهای جغرافیایی و نژادی و طبقاتی و مانند آن که انسان ها را از یکدیگر جدا می کند، اهمیتی قائل نیست. از نظر قرآن، تنها مرز، مرز ایمان و کفر است و به این ترتیب، تمام جامعه انسانی را به دو گروه مؤمن و کافر تقسیم می کند. قرآن بارها ایمان را به نور، و کفر را به تاریکی تشبیه کرده است. این تشبیه، زنده ترین معرف قرآنی برای کفر و ایمان است. ایمان، نوعی درک و دید باطنی، نوعی علم و آگاهی توام با عقیده قلبی و جنبش و حرکت و نوعی باور است که در اعماق جان انسان نفوذ می کند و سرچشمه فعالیت های سازنده می شود؛ اما کفر، جهل است و ناآگاهی و ناباوری که نتیجه آن عدم تحرک و فقدان احساس مسئولیت و حرکت های شیطانی و منحرف است. این را نیز می دانیم که نور در جهان ماده، مبدأ هرگونه حیات و حرکت و رشد و نمو در انسان و حیوان و گیاه است؛ به عکس، ظلمت و تاریکی، عامل خاموشی و خواب و - در صورت ادامه - موجب مرگ و نابودی حیات است. بنابر این جای تعجب نیست که در این آیات، ایمان و کفر در یک جا به نور و ظلمت و در جای دیگر به حیات و مرگ و در دیگر جا به سایه آرام بخش و باد سوزان و در جای دیگر به بینایی و نابینایی تشبیه گردیده و همه گفتنی ها در ضمن این چهار تشبیه بیان شده است. هنگامی که با یک فرد مؤمن نشست و برخاست می کنیم، اثر این نور را در تمام وجودش احساس می کنیم: افکارش، روشنی بخش و سخنانش درخشنده است و اعمال و اخلاق ما را با حقیقت زندگی و حیات واقعی آشنا می کند؛ اما کافر از تمام وجودش ظلمت می بارد. جز به منافع مادی و زودگذر خویش نمی اندیشد و افق فکرش از محدوده زندگی شخصی اش فراتر نمی رود. در شهوات غوطه ور است و هم نشینی او، قلب و روح انسان را در امواج ظلمت فرو می برد. منبع:تفسیر نمونه،جلد18، صفحه 231 . قران حکیم ،ترجمه آیت الله مشکینی،صفحه437