بهانه برای فرار از انفاق

وَإِذَا قِیلَ لَهُمْ أَنْفِقُوا مِمَّا رَزَقَکُمُ اللَّهُ قَالَ الَّذِینَ کَفَرُوا لِلَّذِینَ آمَنُوا أَنُطْعِمُ مَنْ لَوْ یَشَاءُ اللَّهُ أَطْعَمَهُ إِنْ أَنْتُمْ إِلَّا فِی ضَلَالٍ مُبِینٍ (  آیه 47 سوره یس) ///  ترجمه: و هنگامی که به آنان گویند: از آنچه خدا روزی شما کرده، انفاق کنید، کافران به مؤمنان گویند: آیا کسانی را اطعام کنیم که اگر خدا می خواست آنان را اطعام می کرد؟ [پس گرسنگی را خدا بر آنان خواسته است] ولی شما [ای کفرپیشگان!] جز در گمراهی آشکاری نیستند. /// ۴۷ بهانه ای برای فرار از اتفاق : سخنی که این آیه از قول کافران نقل میکند همان گفته بسیار عوامانه ای است که در هر عصر و زمان از ناحیۀ افراد خودخواه و بخیل مطرح میشود؛ این که اگر فلانی فقیر است، لابد کاری کرده که خدا میخواهد فقیر بماند و اگر ما ثروتمند هستیم لابد عملی انجام داده ایم که مشمول لطف خدا شده ایم بنابر این نه فقر آنها و نه غنای ما هیچ کدام بی حکمت نیست گوینده این سخن، غافل از این است که این جهان میدان آزمایش است و خداوند یکی را با تنگدستی امتحان میکند و دیگری را با غنا و ثروت و گاه یک انسان را در دو زمان با این دو در بوته امتحان قرار میدهد که آیا به هنگام ،فقر به امانت و مناعت طبع و شکرگزاری پابند میماند یا همه را زیر پا میگذارد و همچنین به هنگام غنا از آنچه در اختیار دارد در راه خدا کند یا نه در حقیقت نظام تکوین چنین ایجاب میکند که خداوند زمین را با تمام مواهبش در اختیار بشر قرار دهد و آنها را در اعمال خود برای طی کردن مسیر تکامل آزاد بگذارد و در عین حال غرایزی در او آفریده که هر کدام او را به سویی سوق میدهد نظام تشریع نیز چنین ایجاب کرده که قوانینی برای کنترل غرایز تهذیب نفوس و تربیت انسانها از طریق ایثار و فداکاری و گذشت و انفاق قرار دهد و انسان را که استعداد رسیدن به مقام خلیفة اللهی دارد از این طریق به آن مقام منبع برساند با زکات تطهیر نفوس کند و با انفاق بخل را از دلها بزداید و فاصله طبقاتی را که منشأ هزاران فساد در زندگی بشر است از بین ببرد. این درست به آن میماند که افرادی بگویند چه ضرورتی دارد که ما درس بخوانیم یا دیگری را درس بدهیم. اگر خدا میخواست به همۀ ما علم میداد تا هیچ کس نیاز به فرا گرفتن علم نداشته باشد آیا هیچ عاقلی این منطق را انفاق می پذیرد؟