نقدی کوتاه و خواندنی بر سه فیلم جشنواره فجر/ مصادره؛ یک جُنگ فکاهی

مصادره/ مهران احمدی
مشکل اساسی مصادره فقدان تمرکز فیلمنامه بر یک محور مشخص است. انگار قرار است از هر پدیده دم دستی استفاده ای مختصر شود و نوبت به بعدی برسد. شوخی ها فاقد عمق مرتبط با قصه هستند و می توانستند اغلب نباشند و شوخی های دیگری جای شان را بگیرد.
شوخی با خواننده های قبل از انقلاب، شوخی با برنامه سازان اپوزسیون نظام، شوخی با مقولات زناشویی، شوخی با ختنه، شوخی با کله پاچه، شوخی با انقباض های انقلابی، شوخی با ساواک، شوخی با فیلم پاپیون، و...این یک جُنگ فکاهی است. فیلم سینمایی Movie قوام مایه و تداوم ریتم دارد.

سوء تفاهم/ احمدرضا معتمدی
نامش معرف وضعیتش هم هست. این که بخواهیم مطالعات خود را در باب مفاهیم فلسفه و جامعه شناسی و رسانه پردازی و غیره در ظرف سینما Cinema بگنجانیم حاصل همین سوء تفاهم است. سینما هنر Art است.
اگر حامل اندیشه ای باشد، در تاروپود درامش نهفته؛ و نه آن که سنجاق بر داستانی پرلکنت و کسالت بار باشد. ماجرای تردیدافکنی در واقعیت یا نمایشی بودن آن چه می بینیم بارها در فیلم های مختلف مطرح شده است. این جا دیگر قرار است سنجاق وار چه بر قبلی ها بیفزاید؟

دارکوب/ بهروز شعیبی
یک ساعت اول پویا و پرشتاب و قوی در تعریف یک داستان پرتعلیق درباره یک تهدید؛ اما بعد از آن یک دفعه تغییر لحن می دهد و زبان به نصیحت در باب توجه به همسر و ...می گشاید و یا دردهای اجتماعی مربوط به اعتیاد و فقر و حاشیه نشینی را به رخ می کشد.
کاش شعیبی همان داستان قوی را ادامه می داد و نتیجه گیری درباره نکته های اجتماعی و خانوادگی را به عهده مخاطب می گذاشت.

برای ورود به کانال تلگرام ما کلیک کنید.