برای اکران «یتیم خانه ایران» با امام جمعه تماس گرفتم

چطور با جشنواره مردمی فیلم عمار آشنا شدید؟

زمانی که در حوزه علمیه کار می‌کردم با جشنواره عمار آشنا شدم و فیلم های کوتاه جشنواره را در برنامه‌ها و مناسبت‌های مختلف در حوزه، اکران می‌کردم. بعد از راه افتادن قرارگاه خادم الشهدای شهرمان، دوستان پیگیر اکران فیلم‌های جشنواره ‌شدند و ارتباط ما با جشنواره بیشتر و بیشتر شد. قبل‌ از این مسئله، معمولا بسته‌ آثار برای حوزه علمیه می‌آمد و من در حوزه اکران می‌کردم. اما نمی‌دانستم که جشنواره عمار دقیقا چه کار‌هایی می‌کند و با اکران کننده‌ها ارتباط دارد.

با چه تجهیزاتی در حوزه آثار را اکران می‌کردید؟

ابتدا تجهیزات پخش نداشتیم و از کامپیوتر برای اکران‌ها استفاده می‌کردیم. با توجه به اینکه در بخش ما سالیان درازی است فرقه ضاله تصوف در حال فعالیت است، ما هم از این نقطه ضعف استفاده کردیم و نقطه قوت‌مان شد. به این صورت که پیگیر شدیم که ما برای فعالیت فرهنگی‌مان نیاز به پشتیبانی داریم و باید امکانات داشته باشیم. با پیگیری زیاد، توانستیم برای حوزه علمیه خواهران، ویدئوپرژکتور و پرده بخریم تا بتوانیم کلیپ‌های کوتاه و آثار داستانی و مستند را پخش کنیم.

چه نیازی احساس کردید که به سمت اکران فیلم رفتید؟

فضای جامعه امروز به سمتی رفته است که دیگر سخنرانی، نشست و نصیحت خیلی جواب نمی‌دهد، طوری شده که فعالیت‌ها باید به روز و درخور نیاز جوانان باشد. یعنی هم قوای سمعی و هم بصری جوانان درگیر شود تا باعث جذب هرچه بیشترشان بشود، مثل اکران فیلم که واقعا تاثیرگذار است و بهتر از برنامه‌های تکراری و کلیشه‌ای و یکنواخت جواب می‌دهد.

طلاب حوزه علمیه اکران فیلم‌های عمار را عهده دار شدند؟

الان در حوزه علمیه با وجود اینکه خودم از آنجا خارج شده‌ام، بار‌ها پیش آمده است که برای برنامه‌هایی که دارند از اکران فیلم و کلیپ استفاده کرده‌اند، هنوز این روند ادامه دارد، به طور مثال برای اکران «یتیم خانه ایران»، هر دو حوزه علمیه خواهران و برادران فعال شدند.

آماده سازی فضای اکران و تاریک کردن فضای سالن مصلی نماز جمعه که محل اکران ما بود بر عهده برادران طلبه بود. در بلیط فروشی و انتظامات جمعیت اکران نیز با ما همکاری داشتند. حتی امام جمعه تاکید کردند که اکران فیلم حرکت نویی است و در منطقه ما جواب می‌دهد. اگر محتوا و امکانات در اختیار فرد مُبلّغ قرار بگیرد و او با فضای مدرسه، مسجد، روستا و... در ارتباط باشد، بهتر می‌تواند کار کند و اکران فیلم نیز از جمله فعالیت هایی است که اگر مبلغ به آن بپردازد باعث جذب مردم می‌شود و تاثیرگذاری مستقیمی دارد.

اکران‌ «یتیم‌خانه ایران» چطور شکل گرفت و چه بازخوردی داشت؟

همزمان با شروع اکران‌های سینمایی «یتیم خانه ایران»، دوره‌ای در شیراز داشتم. تا آن زمان هیچ اطلاعی به ما نداده بودند که چنین اثری وجود دارد و می‌توانیم آن را اکران کنیم. وقتی متوجه شدیم، پیگیری کردیم که چرا نگفتند.

برخی مسئولان روی این حساب که اکران فیلم در بخش ما جواب نمی‌دهد، چیزی به ما نگفته بودند. با این دید که مردم استقبال نخواهند کرد و سطح فرهنگ‌شان طوری نیست که دنبال این مسائل باشند. این مسئله، یک جورهایی به غیرت‌مان برخورد که چرا چنین فکری در مورد ما کردند. گفتیم این برنامه را دنبال می‌کنیم و مطمئن هستیم که جواب می‌دهد. هیچ حمایتی هم از طرف مسئولان شهرستان نداشتیم. تنها راه چاره این بود که توان و انرژیِ بخش خودمان را پای کار بیاوریم.

برای اکران یتیم خانه ایران، یک ماه وقت گذاشتیم. مسئولان سپاه به ما گفتند که مشکلی نیست، اگر می‌خواهید این موضوع را دنبال کنید، ما برای شما پیگیری می‌کنیم. گفتیم اگر شما هم از ما حمایت نکنید، ما از طریق سپاه استان اقدام می‌کنیم. آن‌ها هم که دیدند ما مصمم هستیم، گفتند هماهنگ می‌کنیم. بعد از آن آمدیم با اعضای حوزه صحبت کردیم و گفتیم که این اتفاق باید در منطقه ما رخ دهد. تاریخش را مشخص کردیم و اطلاع رسانی را شروع کردیم.

علاوه بر این شخصا با امام جمعه، با ستاد نمازجمعه، با شهردار، با شورای شهر و با حوزه‌های علمیه تماس گرفتم و گفتم نیاز است که همه برای فضای اطلاع رسانی و تبلیغاتی همکاری کنند، البته بعضی‌ها پای کار نیامدند. اولین جلسه هماهنگی را در حوزه خودمان گذاشتیم. گفتیم که ما این کار را می‌خواهیم انجام دهیم و تنها درخواستی که از شما داریم، تبلیغات است. از دو جنبه توانستیم کمک بگیریم. یکی از مسئولان ستاد که از فرهنگیان آموزش و پرورش هستند، به ما قول دادند که از طریق مدارس اطلاع رسانی و تبلیغ را انجام می‌دهند.

پخش تراکت‌ها و نصب بنر‌ها را هم بر عهده حوزه علمیه برادران گذاشتیم و از این بابت خیال‌مان راحت بود که اگر بنر و تراکتی آماده کنیم، نیروی انسانی برای نصب و توزیعش داریم. تراکت‌ها را به تعداد خیلی بالا چاپ کردیم و به همه جا تراکت‌ها را رساندیم. حتی ماشین‌های سواری «ششده»، آژانس‌ها و ماشین‌های عبوری، پوستر و تراکت‌های تبلیغ اکران یتیم خانه ایران را داشتند و به مسافر‌های‌شان می‌دادند.

هزینه‌های اکران چطور تامین شد؟

مسافت روستا‌های ما زیاد است و راه فرعی بین روستا‌ها زیاد داریم. با توجه به اینکه مردم برای رفت و آمد اذیت می‌شدند، از ظرفیت پایگاه‌ها استفاده کردیم، تنها هزینه بلیط را از مردم گرفتیم.

برای مکان اکران، مصلی نمازجمعه شهر را در نظر گرفتیم که سالن بزرگ و با ظرفیت بالایی دارد. حدود 1 هزار و 500 نفر ظرفیت دارد. مشکلی که بود، سالن مصلی درب و پنجره زیاد دارد و برای اکران باید تاریک می‌شد. ساده‌ترین چیز‌هایی که می‌توانستیم تهیه کنیم، پلاستیک مشکی و چسب 5 سانتی بود که گرفتیم و به برادرانی که کمک می‌کردند دادیم تا کل سالن را سیاهپوش کنند.

چون فضا جشن محور بود، به اندازه یک انبار هم بادکنک دادیم به طلاب که برای‌مان باد کنند. روز اکران هم برای سالن، انتظامات گذاشته بودیم و بلیط‌ها را از افرادی که وارد می‌شدند تحویل می‌گرفتند و به کسانی که بلیط نداشتند، بلیط می‌فروختند تا نظم جلسه به هم نخورد.

برق سالن وسط اکران دوبار قطع شد. ما نمی‌دانستیم که برق سالن یک تکه است. یعنی کلید چراغ‌ها را که بزنیم، تمام لامپ‌های سالن و کولر و... هم قطع می‌شود. آقایان هم به این نکته توجه نداشتند که برق چراغ‌ها را خاموش کنند، برق کل سیستم اکران ما هم قطع می‌شود! تصور کنید جمعیت زیادی را جمع کردیم در سالن، سیستم اکران هم که خاموش می‌شد، حداقل 20 دقیقه طول می‌کشید تا مجدد بالا بیاید. دو مرتبه به همین صورت برق‌ها قطع شد. دیگر متوسل شده بودیم به شهدا که ما این همه تلاش کردیم، حالا اینجوری بخواهد هدر برود، درست نیست. خدا را شکر فیلم اکران شد و برنامه‌ای که قرار بود قبل از اذان تمام بشود، تا بعد از اذان ادامه پیدا کرد. برای اذان چند دقیقه‌ای متوقف شد و بعد از آن ادامه پیدا کرد. متاسفانه یک عده از مخاطبان‌مان که روستایی بودند و راه‌شان طولانی، فیلم را نصفه مشاهده کردند.

چقدر توانستید بلیط فروشی کنید؟

با بلیط‌های 2 هزار و 500 تومانی توانستیم حدود 1 میلیون و 400 تومان بلیط فروشی کنیم.

قبل از این هم شما تجربه چنین برنامه‌ای داشتید؟

بله، قبل از این «هنگامه» را اکران کرده بودیم. از طریق فضای مجازی با این فیلم، آشنا شده بودیم، پیامک دادیم و جشنواره عمار، فیلم را برای ما ارسال کرد. بعد از اکران نیز هزینه جمع‌آوری شده را به حساب جشنواره واریز کردیم. بار اول که می‌خواستیم هنگامه را اکران کنیم، خانواده دو شهید مدافع حرم شهرستان را هم دعوت کردیم که حضور داشته باشند.

چطور توانستید مردم را قانع کنید که برای تماشای فیلم پول پرداخت کنند؟

مردم منطقه ما در کار اهل بیت و شهدا کم نمی‌گذارند. مثلا وقتی برای فیلم «هنگامه» گفتیم این اثر در مورد مدافعان حرم است، پای کار آمدند. یا وقتی متوجه محتوای فیلم «یتیم خانه ایران» شدم، می‌دانستم از چه دری باید وارد شوم و برای فعالان فرهنگی شهرم صحبت کنم. خیلی تاکید کردم که اگر عِرق ملی داشته باشیم و انقلابی باشیم، نباید در اکران این فیلم کم بگذاریم. به همین خاطر هر کسی در حد وسع خودش، توان گذاشت و پای کار آمد.

چند تا استدلال هم داشتیم. یکی این بود که اگر این فیلم را بخواهید در سینما Cinema ببینید، حداقل باید برای بلیط 6، 7 یا 8 تومان پول بدهید. الان شرایط مهیا شده است که با همان کیفیت، با 2500 تومان فیلم را ببینید. علاوه بر این چون در بخش ما سینما وجود ندارد، اگر کسی به طور مثال بخواهد تا فسا برود و فیلم را ببیند، باید 10 تا 12 هزار تومان هم برای ایاب و ذهاب بدهد. دیگر اینکه می‌گفتیم ما برای حمایت از خون شهدا باید دشمنی انگلیس با مردم را نشان بدهیم که چه تلاش‌هایی برای نابودی ایران کرده‌اند.

جوان‌ها هم که غالبا اهل کتاب خواندن نیستند، چه برسد به اینکه تاریخ بخوانند. اما بخشی از تاریخ، به زیبایی در این فیلم به تصویر کشیده شده است که خیلی از مسائل تاریخی را منتقل می‌کند. این طور هم نیست که بگویم چون مبلغش کم بوده، استقبال شده است. حتی اگر مبلغ بالاتری داشت هم استقبال می‌شد، روز اکران خیلی‌ها با ماشین شخصی خودشان و خانوادگی آمده بودند.

بعضی‌ها می‌گفتند اگر شرایط مهیا می‌شد که خودمان بتوانیم این فیلم را اکران کنیم، خودمان می‌بردیم و در روستای‌مان اکران می‌کنیم.برای ورود به کانال تلگرام ما کلیک کنید.