توقف زندگی روی پل مرزی

او حالا یکی از چند هزار مهاجری است که کشورهای خود در امریکای مرکزی و لاتین را ترک کرده و روی پل Bridge مرزی متصل‌کننده گواتمالا به مکزیک گیر افتاده‌اند و پلیس Police مرزی مکزیک تحت فشار دولت مهاجرستیز دونالد ترامپ Trump سد راهشان شده است تا نگذارد پایشان به ایالات متحده برسد. پای صحبت مارتینز که می‌نشینی، می‌گوید: «[در هندوراس] آنها برخی از خویشاوندانم را کشتند، به پدرم تیراندازی کردند و می‌خواستند مرا هم بکشند. درآمد روزانه‌ام به سختی به 4 دلار می‌رسید و با این پول نمی‌توانستم خانواده 7 نفره‌ام را سیر کنم.» اما مارتینز برخلاف چند هزار مهاجری که می‌گویند «آنقدر روی این پل می‌مانند و راه‌های مختلف را امتحان می‌کنند که به امریکا برسند»، می‌گوید، حاضر نیست به هر قیمتی مهاجرت کند و به کشورش برمی‌گردد. روز شنبه گذشته مارتینز و بیش از 500 مهاجر هندوراسی دیگر عطای امریکا را به لقایش بخشیدند و حاضر نشدند به هر قیمتی مهاجرت کنند و سوار بر اتوبوس‌هایی، به کشورشان برگشتند اما هنوز مهاجران بسیار زیادی روی پل و مهاجران بسیار زیادی هم در اطراف رودخانه مرزی زیر پل هستند.

مهاجرانی که در اطراف رودخانه مرزی «سوچیات» در خاک گواتمالا هستند، خود را به آب رودخانه می‌سپارند و با شنا کردن یا سوار شدن بر قایق‌های بادی محلی وارد خاک مکزیک می‌شوند، بدون آنکه نامشان در جایی ثبت شود و اداره مهاجرت مکزیک مجوز ورود برایشان صادر کند. رؤیای آنها رسیدن به ایالات متحده‌ای است که رئیس جمهورش نه تنها برایشان فرش قرمز پهن نکرده بلکه روز دوشنبه در یک پیام توئیتری تهدید کرد، به‌خاطر همین کاروان مهاجران کمک به کشورهای امریکای مرکزی را قطع می‌کند یا تا حد بسیار زیادی کاهش می‌دهد.

مهاجرانی که در یک پارک در اطراف رودخانه هستند، فریاد می‌زنند: «بیایید همه با هم راهپیمایی کنیم. بله ما می‌توانیم.» برخی از آنها به سمت پل می‌روند تا آنهایی را که روی پل هستند ترغیب کنند که به مهاجران زیر پل بپیوندند و مسیر رودخانه را امتحان کنند، زیرا اداره مهاجرت مکزیک روز جمعه گذشته مرز خود را کاملاً به روی مهاجران روی پل بست و مأموران مرزی با مهاجران درگیر شدند، روز شنبه هم که مرز را باز کرد، تنها به گروه‌های کوچک 45 نفره اجازه ورود می‌داد که آنهم بسیار کند و با وقفه پیش می‌رفت.

«رودریگه آبجا»، یکی از مسئولان کاروان 5 هزار نفری مهاجران هندوراسی می‌گوید: «ما هنوز نمی‌دانیم خواهیم توانست به مرز ایالات متحده برسیم یا نه اما تا جایی که توان داشته باشیم به راهمان ادامه می‌دهیم.»

اولیوین کستلانوس، 58 ساله اهل «ویلانوئوا» هندوراس که در کشور خود راننده کامیون بوده می‌گوید، برای اینکه خودش را به خاک مکزیک برساند سوار قایق بادی شده است. او می‌گوید: «هیچ‌کس نمی‌تواند ما را متوقف کند، بجز خدا. ما در خانه هایمان را بستیم و در این راهپیمایی شرکت کردیم.» او به آسفالت زیر پایش اشاره می‌کند و می‌گوید: «من می‌توانم این کار را بکنم. من این بزرگراه‌ها را ساخته ام.» او می‌خواهد خودش را به امریکا برساند تا در آنجا کار کند.

سیری بوئسو، زن 24 ساله هندوراسی که مادر دو کودک است، پل را ترک کرده و از راه رودخانه وارد مکزیک شده است. او دختر دو ساله خود را که اخیراً عمل قلب Heart انجام داده نشان می‌دهد و می‌گوید، به خاطر او با قایق بادی مسیر رودخانه را پیموده است. او می‌گوید، دخترش در ازدحام روی پل بشدت رنج می‌برده و او به‌خاطر بچه‌اش ریسک عبور از رودخانه را به جان خریده است.

کمیسیون حقوق بشر دولت مکزیک با صدور بیانیه‌ای اعلام کرده، دارد روی تضمین حقوق مهاجران در کاروان‌های جمعی که در مرز جنوبی کشور با گواتمالا گیرافتاده‌اند، کار می‌کند. نمایندگان این کمیسیون آب سالم و مراقبت‌های پزشکی به کسانی که روز جمعه در رویارویی با پلیس به خطر افتادند، گاز اشک آور، دستگیری و استرس‌های مهاجرت دچار آسیب‌ها و جراحات سطحی شدند، ارائه می‌دهند.

این کمیسیون می‌گوید، تا روز یکشنبه 9کودک، 18 زن که دوتا از آنها حامله بودند، 6 مرد، افسران پلیس و یک خبرنگار را که در درگیری‌ها زخمی شده بودند، درمان کرده‌اند. کارکنان این کمیسیون همچنین مشاوره‌های حقوقی از جمله پر کردن فرم پناهجویی به آنها می‌دهند.

عصر روز شنبه پل بین مرز گواتمالا – مکزیک جایی که هزاران مهاجر به خاطر اقدامات کنترلی پلیس مکزیک شب را روی آن به‌صبح رسانده بودند، تا حد قابل توجهی خالی‌تر از صبح شنبه شده بود. زیرا بسیاری از مهاجران تصمیم گرفته بودند از رودخانه «سوچیات» بگذرند و با شنا کردن یا سوار شدن بر قایق‌های بادی که محلی‌ها به ازای هر نفر 1.25 دلار از مهاجران می‌گرفتند، خود را به خاک مکزیک برسانند. بقیه کسانی که روی پل مانده بودند، تصمیم گرفتند در گروه‌های کوچک و به‌صورت قانونی با ثبت‌نام کردن در اداره مهاجرت مکزیک وارد این کشور شوند. اکثر کسانی که روی پل مانده‌اند، زن، کودک یا پیر هستند. در حالی که کودکان این طرف و آن طرف می‌دوند و بازی می‌کنند، بزرگ‌ترها نشسته‌اند و دارند به این مسأله فکر می‌کنند که بعدش چه می‌شود.

اطراف پر از پشته‌های آشغال و لباس‌های دور انداخته است. کارلوس مارتینز، 24 ساله اهل «سانتا باربارا» هندوراس است. محلی‌های گواتمالا برای مهاجران غذا آورده‌اند و یک بشقاب برنج و مرغ تنها وعده غذایی است که کارلوس در تمام روز خورده است. کارلوس این غذای اهدایی را «یک رحمت» می‌نامد که به او جرأت داده «تا جایی که توان دارد، منتظر بماند.» گروه‌های دیگر مهاجران دعا می‌کنند که بتوانند وارد خاک مکزیک شوند. حوالی ساعت 13 روز شنبه مقامات مکزیکی اجازه دادند، دومین گروه مهاجران متشکل از 45 نفر وارد خاک مکزیک شوند. آنها همچنین به برخی از مهاجران مجوز ورود 45 روزه دادند، مجوزی که در واقع به مهاجران فرصت می‌دهد خودشان را به مرز امریکا برسانند و شانس‌شان را در این 45 روز برای ورود به امریکا امتحان کنند.

مهاجرانی که نام‌شان در اداره مهاجرت مکزیک ثبت می‌شود و موفق می‌شوند وارد خاک مکزیک شوند با اتوبوس به شهر «تاپاچولا» برده می‌شوند تا در آنجا در چادرهای آبی رنگ کوچک صلیب سرخ اسکان داده شوند. پل شلوغ است و هر بار که در کوچک مرزی باز می‌شود تا مهاجران را بپذیرد، خیل عظیمی از مهاجران به سمت در هجوم می‌آورند و فریاد می‌زنند: «لطفاً بگذارید بیاییم تو ما می‌خواهیم کار کنیم.»

زیر پل هم قایق‌های بادی کوچک مهاجران را از رودخانه عبور می‌دهند، حدود 10 مهاجر سوار بر یک قایق عبور کردند و به خاک مکزیک رسیدند. چندین مهاجر هم با شنا کردن خود را از رودخانه مرزی به مکزیک می‌رسانند.خواندنی های رکنا را در اینستاگرام دنبال کنید