یک جشن باشکوه؛ بدون آهنگ، بدون پایکوبی!

به گزارش رکنا از اصفهان،روزمان را با پنجمین جشن ازدواج ناشنوایان؛ آن هم با ۵۰ زوج، آغاز کردیم.

چه نیکو زمانی است این روز و همزمانی‌اش با ولادت امام محمد باقر(ع) در اولین روز از ماه رجب.

هم میهمان بودند و هم میزبان. بدون آنکه گوش ظاهرشان بشنود.

عروس و دامادهایی که با خوب دیدن، دست به انتخاب‌ یکدیگر زده بودند. دست‌ها را دست‌مایه برقرای ارتباط کردند و جواب‌شان را با یک حرکت رو به پایین سر دادند؛ یعنی بله.

یک جواب مثبت برای تمام عمر

دستان‌شان آینه زندگی بود و چشمان‌شان انعکاس آن.

همه چیز آماده برای یک جشن باشکوه؛ بدون آهنگ، بدون پایکوبی!

و فقط دستانی که به نشانه شادی بالا می‌رفت.

به نمایندگی از همه؛ عروس و دامادی در جایگاه می‌نشینند همراه با یک روحانی که قرار است صیغه عقد را به بخواند و به همان زبان خودشان جواب بگیرد.

 یکی وکیل عروس می‌شود و یکی وکیل داماد.

و صیغه را جاری می‌کنند؛

«زَوَّجْتُ مُوَکِّلَتِی نفیسه مُوَکِّلَکَ محمدصالح عَلیَ الصَّداقِ الْمَعْلُوم»

عروس به همان رسم مرسوم جوابی نمی‌دهد و نیمه شنوایی از وسط مجلس با گفتاری که واضح نیست می‌گوید"عروس رفته گلاب بیاره"

حاج آقا برای بار دوم خطبه عقد را می‌خواند و دیگری از گل آوردن عروس می‌گوید.

سومین بار که ذکر گفته می‌شود، عروس جواب می‌دهد و بعد از او هم داماد با همان زبان و همان کلام. با اشاره.

امروز کلام همه به زبان اشاره بود؛ از معاون سازمان و مدیر استان و دیگران. تلاش برای برقراری یک ارتباط موثر با عروس و دامادها.

جشن در سالروز ولادت امام پنجم بود و متبرک شد به پرچم سبز بارگاه امام هشتم.

خادمان حرم رضوی هم دعوت بودند. راویان کلام نور و حاملان هدایای متبرک برای زوجین.

خادمانی که ردیف به ردیف بین صندلی‌ها چرخیدند تا همه تبرک کنند پرچم سبز حرم را.

همه آمده بودند

اجرا را خودشان دست گرفتند و ما فقط تماشاگر بودیم

تماشاگر تعهد، عاطفه و احساسی که قرار است تا ابد باقی بماند...

تماشاگر و آرزومند تحقق آرزوهای‌شان در لیله‌الرغائب در شب آرزوها.

اصفهان_بهمن راعی