80 درصد پرستاران مورد خشونت کلامی و جسمی قرار می گیرند / افسردگی و اضطراب در صدر بیماری های روانی پرستاران

به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، محمد میرزابیگی، رئیس سازمان نظام پرستاری کشور چندی پیش در مورد مهاجرت پرستاران اظهار کرده بود: روزانه ۵ تا ۶ پرستار  و ماهانه بین ۱۰۰ تا ۱۵۰ پرستار به خارج از کشور مهاجرت می کنند که این مسئله برای کشور جای نگرانی دارد. حال سوال اینجاست چرا پرستاران ایرانی به مهاجرت اینچنین فکر می کنند؟ مگر آنها چقدر دچار سندورم فرسودگی شغلی می شوند؟

در این راستا، محمد شریفی مقدم ، دبیرکل خانه پرستار در گفت و گو با رکنا با اشاره به اینکه شغل پرستاری ، جزء مشاغل سخت به حساب می آید، می گوید: به طور کلی، کار پرستاری جزء مشاغل سخت و پرتنش به حساب می آید؛ چراکه ماهیتا کار پرستار مواجهه با بیمار و خانواده آن است. بیمارانِ کم حوصله، پرخاشگر و... (که البته حق هم دارند) کار را برای پرستاران دشوار می کنند. گویی از بیمار، یک بمب ساخته می شود که متشکل از مجموعه ای از مشکلات است. زمانی که این بمب منفجر می شود، نزدیک ترین افراد، بیشتر تحت تاثیر قرار می گیرند و پرستاران، نزدیکترین افراد به بیماران هستند که با به صورت مستقیم با این مشکلات مواجه می شوند.

80 درصد پرستاران مورد خشونت های کلامی و جسمی قرار می گیرند

وی در ادامه می افزاید: از سویی دیگر، همه بیماران باید در دیدرَس پرستاران باشند. همچنین، کمبود پرستار، دو شیفت کار کردن و فشار کار زیاد این از دیگر سختی های کار پرستاران به خصوص در شیفت شب است. این مهم برای خانم ها کار را سخت تر هم می کند. این موارد طاقت فرسا، روان و جسم پرستار را بعد از مدتی تحت تاثیر قرار می دهد. بیش از 80 درصد پرستاران، مورد خشونت های کلامی و جسمی قرار می گیرند چراکه باید جوابگوی نیامدن پزشک یا حتی خاموش بودن شوفاژ و.... هم باشند.

ابتلا به واریس، دیسک کمر و دردهای مفاصل در پرستاران شایع است

شریفی مقدم می افزاید: همچنین می توان گفت بعد از مدتی کار کردن، جسم همه پرستاران دچار مشکلات اسکلتی-عضلانی می شود. برای مثال یک پرستار اتاق عمل، باید 6 ساعت در اتاق عمل سرپا باشد و این باعث می شود خون در اندام های تحتانی جریان پیدا نکند. این مهم موجب ابتلا به واریس ، دیسک کمر و دردهای مفاصل می شود.

افسردگی و اضطراب؛ در صدر بیماری های روانی پرستاران

دبیرکل خانه پرستار تاکید می کند: از سویی دیگر، افسردگی ، اضطراب و... نیز جزء بیماری های روانی است که پرستاران به آن مبتلا می شوند. درصد اضطراب در پرستاران بسیار بالاست؛ برای مثال در ایام شیوع کرونا آن هم زمانی که هنوز واکسنی در دست نبود، همه از این بیماری می ترسیدند و پرستاران بیشتر. پرستاران بعضا حتی نمی توانستند فرزندانشان با ببینند؛ مبادا بیماری را به آنها منتقل نکنند و این موارد روی روان پرستاران اثر زیادی می گذارد.

پرستاران چگونه فرزندآوری کنند، در حالی که برای شیر دادن به بچه باید مرخصی بگیرند؟!

دبیرکل خانه پرستار تاکید می کند: زمانی را به خاطر دارم که یک خانم پرستار درخواست می کرد تا اجازه بگیرد برود به بچه اش شیر بدهد و برگردد. این را با سختی های شیفت شب همزمان در نظر بگیرید. پرستاری که شب کار بوده، حوصله فرزندش را ندارد و مشکلات این نوع زندگی، بر بچه ها تاثیر بیشتری می گذارد. پرستاری که اینچنین سختی کار دارد، دیگر حتی حوصله بازی با بچه را هم ندارد، آن وقت چطور می خواهند این بچه به خوبی تربیت شود؟ با این همه تاکید بر فرزندآوری، در چه شرایطی یک پرستار می تواند بچه دار شود؟ از آنجایی که حدود 80 درصد پرستاران خانم ها هستند، چطور می توان سختی های زندگی با فرزند را برایشان کاست تا راغب به بچه دار شدن شوند؟

سایه سنگین تبعیض را از سر جامعه پرستاری بردارید

وی با اشاره به مهم ترین مشکلی که جامعه پرستاری با آن مواجه است اشاره می کند و می افزاید: تبعیض، مهم ترین مشکل است. جامعه پرستاران خواستار رفع تبعیض و عدالت همه جانبه است. این تبعیض فقط مختص مسائل مالی نیست؛ بلکه در نوع مواجهه با قانون است. قانون گریزی در جامعه پزشکی وجود دارد ولی برخوردی با آن صورت نمی گیرد. ممکن نیست پزشکی را ببینید که فقط یک جا کار کند، بلکه پزشکان این روزها چند جا کار می کنند و این در تعارض با قانون است. همچنین میزان دریافتی هایشان هم مشخص نیست و این قانون گریزی محسوب می شود. حال پرستاران طبق قانون ارتقاء بهره وری، اگر در دو محل کار کنند، مزایای این قانون به آن تعلق نمی گیرد و قانون سریعا هم اجرا می شود. همچنین می توان به این مورد اشاره کرد که برای مثال پرستاری که باید 40 ساعت کار کند، اگر 5 دقیقه کسری کار داشته باشد، سریعا این مبلغ از حقوقش کسر می شود ولی اگر یک پزشک، مخصوصا متخصصان، در بیمارستان نباشند، که کم هم این اتفاق می افتد، علاوه بر حقوق، کارانه شان را هم دریافت می کنند.

محمد شریفی مقدم در پایان تاکید می کند: برای مثال، پرستاران دانشگاه علوم پزشکی تهران در بیمارستان امام خمینی، برای این موضوع اعتراض داشتند که کارانه پزشکان در شهریور ماه یک باره، 120 درصد افزایش یافت؛ ولی تعرفه پرستاران بعد از 16 سال اجرا نشده است. این پرستاران در حیاط بیمارستان در روز 8 آذر یک تجمع صنفی داشتند و بعد هم به سر کارهایشان بازگشتند؛ ولی هیئت تخلفات اداری، 20 نفر از این پرستاران را احضار کرده است. این در حالی است که پرستاران دائما در بیمارستان حضور دارند؛ ولی با پزشکی که اصلا در محل کارش حضور ندارد کاری ندارند. به طور کلی، مشکل جامعه بهداشت و درمان، تبعیض، بی عدالتی، تعارض منافع است و و عدم شفافیت و پاسخگو نبودن است.