اینفینیتی پروتوتایپ 9 معرفی شد +عکس

تصور کنید سال ۱۹۳۶ است و شما یک مهندس ژاپنی علاقه‌مند به هواپیما و خودروهای پرسرعت هستید که یک مرسدس بنز W25 مخصوص مسابقات جایزه بزرگ، یکی از اولین موشک‌های نقره‌ای ژرمن‌ها را از نزدیک می‌بینید. فکر می‌کنید پس از آن چه اتفاقی می‌افتد؟ اینفینیتی با پروتوتایپ 9 جواب این سؤال را می‌دهد.

در نگاه اول، پروتوتایپ 9 چیزی بیشتر از وسواس یک طراح برای صیقل دادن فلز است. شاید یک تلاش جسورانه برای ساخت یک محصول افسانه‌ای توسط شرکتی باشد که نیم قرن بعد از دوران این خودرو به وجود آمده است؛ اما همانند یک شمشیر سامورایی، پروتوتایپ 9 از لایه‌های مخفی متعددی ساخته شده است.
پروژه پروتوتایپ 9 با فرستادن یک پیام از تیم بازاریابی اینفینیتی آمریکا به رئیس طراحان، آلفونسو آلبیسا، شروع شد.
اگر از بعضی زاویه‌ها به پروتوتایپ 9 نگاه کنیم، نشانه‌هایی از اینفینیتی را در یک مرسدس بنز مسابقه‌ای قدیمی خواهیم دید. تمام مشخصات اینفینیتی اعم از جلوپنجره ۲ تکه با نمای الهام گرفته‌شده از کوسه، خط میانی روی کاپوت و زاویه‌های ضخیم داشبورد به سبک سال ۱۹۳۰ در این خودرو به کار رفته است. شاید عجیب باشد؛ ولی واقعا این ترکیب، زیبا به نظر می‌رسد. هرچند یک راننده مسابقه واقعی، پوشش داخلی کروم و لوگوی اینفینیتی روی کاپوت را نمی‌پسندد.

قسمت آلومینیمی پشتی و مخروطی شکل خودرو و رینگ‌های زیبای سیمی ۱۹ اینچی، بخش عمده ظاهر خودروهای مسابقه‌ای دهه ۳۰ و ۴۰ میلادی را تشکیل می‌دهند که یادآور تالبوت-لاگو و مازراتی نیز هست. وقتی که پروتوتایپ 9 را از پهلو یا از پشت می‌بینیم اولین چیزی که بسیار جذاب به نظر می‌رسد، رنگ نقره‌ای موشک‌های ژرمن‌ها است. البته اگر پروتوتایپ 9 را در طراحی سنتی فرمول یک ژاپنی تصور کنیم، رنگ سفید با دایره قرمز روی درب، قابل‌هضم‌تر می‌شود.

پروژه پروتوتایپ ۹ با فرستادن یک پیام از تیم بازاریابی اینفینیتی آمریکا به رئیس طراحان، آلفونسو آلبیسا شروع شد. شکل گرفتن این پیام بر اساس یک گفتگو بود:
تصور کنیم در مناطق حومه شهری ژاپن هستیم و یک خودرو را در یک انبار متروکه می‌بینیم؛ مدلی که یک اینفینیتی مسابقه‌ای است. این خودرو چه ظاهری خواهد داشت؟ آیا شباهتی به خودروهای تولیدی عصر حاضر اینفینیتی دارد؟
مدیر روابط عمومی اینفینیتی آمریکا می‌گوید:
انتظار ما این بود که آلفونسو و تیمش یک طرح روی کاغذ برایمان بیاورند. یا شاید یک ویدئوی گرافیکی کامپیوتری و اگر خیلی خوش‌شانس باشیم، مدلخمیری خودرو.
هیچ‌کس، حتی خود آلبیسا، فکر نمی‌کرد یک خودروی واقعی ساخته شود.

با پیوستن طراحان استودیو ایتسوگی اینفینیتی در ژاپن، پروژه پروتوتایپ 9 تبدیل به تیمی از طراحان و ایده‌های آن‌ها شد. وقتی که در کارخانه نیسان در اوپاما، چندین مدیر ارشد طرح این خودرو را دیدند، تصمیم گرفتند نمونه‌ی واقعی آن ساخته شود.
آلبیسا می‌گوید:
کمی تعجب کردم، ولی بعد متوجه شدم که عده‌ای هنوز هم در حال آموزش طراحی خودروهای سنتی هستند. به نظر آن‌ها این پروژه خوبی بود و تصمیم گرفتندبرنامه‌های طراحی این محصول را پیگیری کنند.
یک تیم از تاکومی شامل افراد صنایع دست‌ساز نیسان، مدیریت پروژه را بر عهده گرفت. تیم مهندسی پیشرفته نیسان و بخش ویژه نیسان (Autech) به‌صورت داوطلب وارد پروژه شد.
آلبیسا می‌گوید:
در یک چشم به هم زدن، ۳ گروه از بزرگ‌ترین دپارتمان‌های شرکت، مشغول کار روی پروژه بودند.

زیر این بدنه‌ی خاص با نمای قدیمی، یک پیشرانه برقی مشابه پیشرانه‌ی آینده نسل جدید نیسان لیف قرار دارد. پیشرانه عقب که بر مبنای انتقال قدرت پیشرفته نیسان توسعه داده شده است، با ۱۴۸ اسب بخار و ۳۲۰ نیوتن‌متر گشتاور، محور عقب را به حرکت درمی‌آورد. اینفینیتی می‌گوید این مقدار قدرت برای رسیدن از سرعت ۰ تا ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت در کمتر از ۵.۵ ثانیه با ۸۹۰ کیلوگرم وزن کافی است. حداکثر سرعت به ۱۶۹ کیلومتر بر ساعت محدود شده است؛ از لحاظ تئوری، سقف سرعت به ۲۱۰ کیلومتر بر ساعت نیز می‌تواند افزایش یابد.
مجموعه باتری ۳۰ کیلووات ساعتی که در جلوی راننده کار گذاشته شده است، بر اساس گفته‌ی اینفینیتی، ۲۰ دقیقه رانندگی در پیست را مهیا می‌کند.

شاید این اعداد در مقایسه با تسلا P100D جالب توجه نباشد، ولی کافی است به پروتوتایپ 9 نگاه کنید. به محور پرابهت جلو و محور دی دیون (De Dion) عقب هم نگاه کنید که با کمک‌های عرضی تخت، نگه داشته شده‌اند؛ لاستیک‌های با لایه‌ی مقطعی، قدیمی و بزرگ را تماشا کنید.
حالا فرض کنید با این خودرو با سرعت ۱۶۰ کیلومتر بر ساعت در تونل رانندگی کنید یا هنگام پیچیدن با لاستیک‌های نازک آن دریفت کنید. این مدل برقی، هر چیزی می‌تواند باشد جز خسته‌کننده و کسالت‌آور.
ترکیب جدید و قدیم در همه جای این خودرو وجود دارد؛ هم در سخت‌افزار پروتوتایپ ۹ و هم در شیوه‌ی ساخت این خودرو. چیزی که پشت رینگ‌های سیمی، ترمز قدیمی کاسه‌ای به نظر می‌رسد، در واقع دیسک‌ مدرن است. ضربه‌گیرهای چرخشی (دمپر) که روی محور سوار شدند، از لحاظ مفهومی مشابه ضربه‌گیرهای اصطکاک سال ۱۹۳۰ هستند؛ اما به‌صورت برقی کنترل می‌شوند. فرمان از نوع سیستم Recirculating ball مجزا است. پشت مخروطی آلومینیمی با لیزر برش خورده و سپس با دست شکل گرفته است. کاپوت یک‌تکه با استفاده از روشی به نام Dieless forming با استفاده از ۲ ربات هفت محوری ساخته شده است.

پروتوتایپ ۹، برای اینفینیتی چیزی بیشتر از یک کار تیمی پیچیده بود. یک شرکت بزرگ خودروسازی، بینش منحصربه‌فردی به هنر Art دستی عرضه کرد و یک ایده جذاب را به وجود آورد: روز به روز شرکت‌های خودروسازی به خودروهای خودران بیشتر نزدیک می‌شوند؛ اما آیا می‌توان بازاری به نام «عشق به خودرو» ایجاد کرد که در آن فقط هنر و لذت رانندگی مطرح باشد؟
آلبیسا می‌گوید:
یکی از قسمت‌های این پروژه همین است. وقتی زندگی ما راحت‌تر می‌شود، رؤیاهایمان هم بیشتر می‌شود. چرا ۱۰۰ تا از آن نسازیم؟ چرا ۱۰۰۰ تا نسازیم؟

از قضا، انتقال قدرتِ خودروی برقی که ساده و جمع‌وجور و بلای جان عشاق خودرو است که فقط به پیشرانه‌های احتراق داخلی اعتقاد دارند، ساختن خودروهای پرشور مثل پروتوتایپ ۹ را ممکن می‌کند.
ساخت یک خودروی برقی با طراحی بدنه، سیستم تعلیق و لاستیک‌های قدیمی برای یک شرکت خودروسازی قرن ۲۱ که هنوز ۳۰ سالش نشده است، به نظر عجیب می‌رسد. اما کل هدف ساخت پروتوتایپ ۹، نشان دادن این است که در خودروسازی، همیشه فناوری، احساس و هیجان را کنترل نمی‌کند.
آلبیسا می‌گوید:
ما همیشه درباره‌ی آینده رؤیاپردازی می‌کنیم، اما این بار ما به سراغ گذشته رفتیم.برای ورود به کانال تلگرام ما کلیک کنید.