حسامالدین سراج، با انتقاد شدید از محدودیتهای موسیقی در ایران، بر لزوم آزادی این هنر تأکید کرد و از سکوت هنرمندان بزرگی چون استاد حسین علیزاده در عرصه موسیقی گلهمند شد.