مرد اژدهایی: گونه‌ای جدید از انسان‌ اولیه

انسان های اولیه چه کسانی هستند. در جدیدترین کشف دانشمندان گونه‌ای جدید از انسان‌ های اولیه را کشف کردند. این انسان های اولیه ممکن است در مقام نزدیک‌ترین خویشاوند ما قرار بگیرند. دانشمندان گونه ای انسان های اولیه  را کشف کردند که در ادامه بیشتر از  انسان های اولیه می خوانید.

به گفته دانشمندان، ممکن است گونه جدیدی از انسان باستان جای نئاندرتال‌ها را در مقام نزدیک‌ترین خویشاوند ما بگیرد. این امر بالقوه می‌تواند عناصر اصلی داستان تکامل انسان را بازنویسی کند. این گونه که “هومو لونچی” یا «مرد اژدهایی» نامیده می‌شود، در چین از یک فسیل یک جمجمه، معروف به جمجمه هاربین، شناخته شده است. گفته می‌شود این فسیل در سال ۱۹۳۳ در هاربین، مرکز استان هیلونگ جیانگ، کشف شده است.

تصور می‌شود جمجمه هاربین بیش از ۱۴۶ هزار سال قدمت داشته باشد و متعلق به یک مرد حدودا ۵۰ ساله باشد. محققان می‌گویند جمجمه آنقدر بزرگ است که می‌تواند مغزی از نظر اندازه شبیه مغز انسان خردمند را در خود جای دهد. اما مرد اژدهایی در مقایسه با انسان مدرن دارای حفره‌های چشم نسبتاً بزرگ‌تر، برجستگی‌های ابروی ضخیم‌تر، دهان گشاد، و دندان‌های بزرگ بوده است.

کارشناسان یافته‌های خود را در قالب سه مقاله جداگانه نوشتند: این فسیل نشان می‌دهد که هومو لونچی بیشتر از نئاندرتال‌ها به انسان خردمند(هوموساپینس) نزدیک بوده است و از وجود یک نژاد خواهرخوانده جدید برای انسان مدرن خبر دادند. محققان توانستند با نمونه‌گیری بسیار کوچکی از جمجمه و بررسی روند پوسیدگی عنصر رادیواکتیو اورانیوم، قدمت این جمجمه را به حداقل ۱۴۶ هزار سال پیش، یعنی دوران پلیستوسن میانی، تخمین بزنند.

محققان بر این باورند که مرد اژدهایی در جامعه‌ای کوچک در یک منطقه جنگلی در حوزه سیل‌خیر یک رودخانه زندگی می‌کرده است. به گفته محققان، او و مردم هاربین باستان احتمالاً «از نظر اندازه بسیار بزرگ» بوده‌اند و توانایی سازگاری با محیط‌های سخت را داشته‌اند. پروفسور نی گفت: «آن‌ها مانند هوموساپین‌ها، پستانداران و پرندگان را شکار می‌کردند، میوه و سبزیجات جمع‌آوری می‌کردند، و شاید حتی ماهی‌گیری هم می‌کردند.»

فرضیه‌ای که این محققان مطرح می‌کنند، این است که جامعه مرد اژدهایی در «دوره‌ای پویا از مهاجرت گونه‌های انسانی» قرار داشته است، و با انسان‌های خردمند روبه‌رو شده است. پروفسور “کریس استرینگر”، سرپرست این تحقیق در موزه تاریخ طبیعی لندن و نویسنده دو مقاله از سه مقاله‌، گفت: «ما شاهد چند نژاد تکاملی از گونه‌ها و جمعیت‌های انسانی هستیم که همزمان در آسیا، آفریقا، و اروپا وجود داشتند.»

بنابراین، اگر هوموساپین‌ها واقعاً به آن زودی به آسیای شرقی رسیده باشند، شاید فرصتی برای تعامل با هومو لونچی داشته‌ بوده باشند، و از آنجا که نمی‌دانیم چه زمانی گروه هاربین ناپدید شد، برخوردهای بعدی نیز محتمل است.»

پروفسور استرینگر گفت که گذشته از عظیم بودن جمجمه هاربین، این جمجمه «همچنین حائز ویژگی‌های دیگری شبیه گونه ما» است؛ از جمله «استخوان گونه صاف و استخوان پایین‌گونه گود» و صورتی که به نظر می‌رسد «کوچک شده است و به زیر استخوان بالای سر معطوف شده است.»

بنا به گفته‌های محققان، یافته‌های آنان مستعد آن است که عناصر اصلی داستان تکامل انسان را بازنویسی کند و نیای مشترک انسان مدرن با نئاندرتال‌ها را به گذشته‌ای دورتر، تقریبا ۴۰۰ هزار سال زودتر از آنچه تاکنون تصور می‌شد، عقب ببرد.

پروفسور نی گفت: «زمان واگرایی بین هوموساپین‌ها و نئاندرتال‌ها ممکن است در تاریخ تکاملی حتی بیش از یک میلیون سال عقب‌تر باشد. در مجموع، جمجمه هاربین شواهد بیشتری برای درک تنوع گونه‌های انسان و روابط تکاملی میان این گونه‌ها و جمعیت‌های متنوع این گونه‌های انسانی ارائه می‌دهد. ما نسب خواهر گمشده خود را پیدا کرده‌ایم.»

گرچه این تیم جمجمه هاربین را یک گونه جدید توصیف کرده، پروفسور استرینگر گفت که او با آن دسته از همکارانش کاملاً موافق است  که فکر می‌کنند این جمجمه به فسیل دیگری متعلق به گونه هومو دنیسووا که گونه دیگری از انسان باستان است، شباهت دارد. او افزود: «اما گذشته از آن نظر، شکل‌شناسی این فسیل اطلاعات زیادی درباره تکامل بعدی انسان به‌دست می‌دهد.» پروفسور استرینگر گفت که جمجمه هاربین حتی ممکن است متعلق به «دنیسووا رازآلود» باشد که زیرگونه منقرض‌شده‌ای از انسان‌های باستان است، اما افزود که«بررسی این موضوع کار مراحل بعدی تحقیق» است.

این مطلب از گروه وب گردی است و فقط جنبه سرگرمی دارد.