من دختری 16 ساله هستم. در حقیقت احساس تنهایی میكنم، آن طوری كه انتظار دارم افراد فامیل با من رفتار كنند نیست. من را خجالتی میدانند، اما این طوری نیست. خیلی ساكت و كمحرف هستم. خودم هم از این كمحرفی رنج میبرم. وقتی در جمع قرار میگیرم نمیدانم درباره چه چیزی حرف بزنم. آیا این نشانه افسردگی است. لطفا راهنماییام کنید.
این نشانههایی كه از خودتان ارائه دادهاید، مقداری نشانه ویژگی درونی افراد است. به طور كلی از لحاظ روانشناختی افراد به دو دسته برونگرایی بیشتر و درونگراتر تقسیم میشوند. برونگراها افرادی هستند كه در برقراری روابط اجتماعی خیلی راحت هستند و در یك ارتباط حس امنیت بیشتری دارند، این امر باعث میشود راحتتر حرف بزنند و احساساتشان را با دیگران مبادله كنند و اطلاعات خود را جا به جا كرده بدون اینكه هیچگونه نگرانی داشته باشند، اما افراد درونگرا معمولا ویژگی درونی كردن دارند و در جمع احساس راحتی نمیكنند و در بیان كردن مسائل و احساسات و تبادل اطلاعات راحت نیستند، یعنی نگران و ناایمن هستند. این مساله بستگی به تربیت و روابط اجتماعی بچهها دارد كه چگونه از كودكی ارتباطاتشان شكل گرفته است و پدر و مادر چگونه با او رفتار كردهاند كه این شاخصهای سرشتی تغییر كرده است. معمولا یكی از مسائلی كه باعث میشود افراد در جمع حس ناراحتی داشته باشند، نگرانی از قضاوت دیگران در مورد خودشان است. معمولا افراد اگر احساس راحتی در رابطه با دیگران نكنند وقتی در جمع قرار بگیرند از اینكه بقیه در موردش چه فكری میكنند نگران هستند و نمیتوانند راحت حرف بزنند. این مساله باعث میشود دچار اضطراب اجتماعی شده و در حضور یك عده احساس كنند مورد توجه قرار گرفتهاند و به این خاطر احساس اضطرابشان بزرگ میشود، حتی كارهایی كه قبلا میتوانستند به خوبی انجام دهند، نمیتوانند از عهدهاش بربیایند. در مواردی كه این حالتها شدید است، درمان دارویی توصیه میشود تا سطح اضطراب را كم كند. درك این مساله كه بیشتر نگرانی از قضاوت اجتماعی است و هر اندازه این نگرانی كمتر باشد راحتتر میتوان با این مساله در جمع كنار آمد، میتواند راهگشای خوبی باشد.
حوادث اختصاصی رکنا را اینجا بخوانید:
ارسال نظر