پسري 36 ساله و مجرد هستم. پدرم راجع به ازدواج ميگويد هر کسي بايد براي خودش زن و زندگي تشکيل دهد اما خيلي وقتها احساس پوچي و بيحوصلگي ميکنم. لطفا راهنماييام کنيد.
انتظار ميرود پسري در سن 36 سالگي بتواند يک زندگي مستقلي تشکيل بدهد و شغلي براي خود فراهم کند و از لحاظ مالي و تشکيل زندگي مشترک به خانوادهاش وابسته نباشد بلکه در اين سن بايد عصاي دست پدر و مادرش باشد و بتواند گاهي از نظر مالي به آنها هم کمک کند. شنيدن اين مساله که يک مرد 36 ساله انتظار دارد پدر و مادر براي او زن بگيرند و خرج و مخارج ازدواجش را بپردازند کمي دور از ذهن است. بيش از آنکه حکايت از بدرفتاري والدين خود کنيد از والدينتان توقعي نداشته باشيد. توقع يک مرد 36 ساله که مورد حمايت مالي پدر و مادرش قرار بگيرد نشان دهنده ديدگاه غلطي است که همه چيز را بايد پدر و مادر تهيه کنند. نه فقط انتظار ميرود بتوانيد در اين سن و سال زندگي مستقلي داشته باشيد بلکه توقع اين است شما از والدين خود مراقبت کرده و حمايت مالي کنيد. بررسي شخصيتي شما نشان ميدهد انسان پرتوقعي هستيد و براي فرار از مشکلات همه چيز را به گردن والدين خود مياندازيد. قاعدتا زماني که انسان به جاي کار و فعاليت و کوشش بلاتکليف بنشيند تا کسي ديگر به او کمک کند آنوقت دچار بيحوصلگي و سردرگمي ميشود و خستگي سراغش ميآيد. به جاي شکايت از اين مساله دنبال کار باشيد و براي تشکيل زندگي خويش اقدام کنيد.
حوادث اختصاصی رکنا را اینجا بخوانید:
ارسال نظر