مانه: می‌دانستم فوتبالیست خواهم شد اما خانواده‌ام در این مورد هیچ کمکی به من نکرد

سادیو مانه، وینگر سنگالی لیورپول از سختی‌هایی که کشید تا توانست فوتبالیست شود، می‌گوید.

به گزارش اسکای اسپورتس، مانه که حالا عضوی ثابت از خط حمله آتشین لیورپول به شمار می‌رود، در گفتگو با super sport درباره داستان فوتبالیست شدنش می‌گوید:

وقتی در سنگال بودم، اوضاع سختی داشتم. به خصوص وقتی کوچک بودم. در روستا متولد و بزرگ شدم و آنجا هیچ کس فوتبال را دوست نداشت. پدر، مادر و دایی‌ام ترجیح می‌دادند من مدام به مدرسه بروم و درس بخوانم اما من فقط به فوتبالیست شدن فکر می‌کردم. آنها به من می‌گفتند: " چطور می‌خواهی فوتبالیست شوی؟ امکان ندارد. روستای ما تا داکار - پایتخت سنگال - فاصله زیادی دارد. چطور می‌خواهی به آنجا بروی؟ ما حتی یک آشنا هم در داکار نداریم. "

اما می‌دانستم فوتبالیست خواهم شد فقط نمی‌دانستم چطور! فوتبال تنها کاری بود که می‌کردم و تنها چیزی که می‌دانستم. فقط تمرین، تمرین، تمرین و باز هم تمرین. آنها - خانواده - هیچ گاه به من برای فوتبالیست شدن کمکی نکردند تا روزی که مدرسه را رها کردم. پانزده یا شانزده ساله بودم. گفتم: " دیگر کافی است. باید مدرسه را رها کنم. می‌خواهم فوتبالیست شوم و نیاز دارم تمرکز کنم. "

آنها به من گفتند: " دیوانه شدی؟ چطور؟ " من هم گفتم: " نمی‌دانم ولی به داکار می‌روم. کسی را آنجا نمی‌شناسم اما می‌توانم در خیابان‌ها بازی کنم و امیدوار باشم شاید کسی مرا پیدا کند."

به نظرم آنها فکر می‌کردند شوخی می‌کنم اما یک روز وسایلم را جمع کردم؛ مدرسه نرفتم و روستا را ترک کردم. به هیچ کس چیزی نگفتم به جز بهترین دوستم. یک هفته کسی مرا نه در خانه دید و نه در مدرسه. خانواده تلاش کردند به همه زنگ بزنند و هر جایی به ذهنشان می‌رسید را چک کنند. سراغ دوستم رفتند و نهایتا او به آنها گفت که به داکار رفته‌ام. آمدند و مرا پیدا کرده و به خانه برگرداندند.

این شور و اشتیاقت به فوتبال از کجا سرچشمه می‌گرفت؟ از روزی که متولد شدم همین طور بودم. وقتی سه یا چهار ساله بودم فقط به فوتبال فکر می‌کردم. 10 سال گذشت و هیچ چیز - در علاقه‌ام به فوتبال - عوض نشد. فقط فوتبال، فوتبال و فوتبال. جالب اینجاست که هیچ کس قبل از من در خانواده‌ام فوتبال بازی نمی‌کرد!