"کتاب تصویر" کارگردان موج نوی فرانسه در کن نمایش داده شد

«کتاب تصویر» جدیدترین فیلم از یکی از چهره‌های پیشگام موج نوی سینمای فرانسه است که به عنوان یکی از ۲۱ فیلم بخش رقابتی جشنواره کن به روی پرده رفت و با بازخوردهای گرمی از سوی منتقدین همراه شد.

«گدار» ۸۷ ساله درست ۵۰ سال پیش و در سال ۱۹۸۶ یکی از چهره‌هایی بود که در حمایت از دانشجویان معترض در سراسر فرانسه در ناتمام‌ ماندن جشنواره فیلم کن نقش عمده‌ای ایفا کرد. در آن سال جشنواره ناتمام ماند و هیچ فیلم نخل طلا نگرفت چون از مجموع ۲۷ فیلم بخش رقابتی، تنها ۷ فیلم به روی پرده رفتند.

این کارگردان فرانسوی-سوئیسی که همواره از رسانه‌ها فراری بوده و اغلب در جشنواره و رویدادهای سینمایی حضور نمی‌یابد به شکلی عجیب و از طریق موبایل و سرویس ویدئویی "فیس تاریم" در نشست خبری شلوغ فیلمش در هفتادویکمین جشنواره کن شرکت کرد.

وی در سال ۲۰۰۵ نیز در نشست خبری فیلمش در جشنواره کن شرکت نکرد و یکی از بازیگران را به عنوان نماینده خود فرستاد.

«گدار» در نشست خبری امسال در جشنواره کن نیز سینماگران بزرگ را شبیه به آنارشیست‌ها توصیف کرد و صحبت‌هایی را نیز درباره روسیه و آینده سینما مطرح کرد.

بسیاری گمان می‌کردند فیلم جدید «گدار» به دلیل همزمانی با پنجاهمین سالگرد ناآرامی‌های دانشجویی در فرانسه و تعطیلی جشنواره کن، برای بخش رقابتی انتخاب شده بویژه این که پوستر جشنواره امسال نیز تصویری از فیلم «پی‌یرو خُله» ساخته «گدار» در سال ۱۹۶۵ است، اما نمایش فیلم در کن با بازخوردهای نسبتا گرمی مواجه شد.

فیلم «کتاب تصویر» مجموعه‌ای از عکس‌ و تصاویر ویدئویی آرشیوی از جنگ و مرگ به همراه تصاویری برگزیده شده از فیلم‌هایی با بازی «لارنس اولیویه»، «هنری فوندا»، «جوآن کراوفورد» و ... است که البته این تصاویر تعمدا از هم‌گسیخته و نامتناجس به نظر میرسند.

چندین منتقد پس از تماشای این فیلم متقاعد شدند که «گدار» همچنان حرف‌هایی برای گفتن دارد. «دائنا جائو» منتقد سینمایی از یک نشریه سینمایی چینی در پاریس گفت: فیلم «کتاب تصویر» نشان دهنده دید کنونی او از جهان از زاویه سینماست.

«پیتر بردشاو» منتقد گاردین نیز با دادن ۴ ستاره از پنج ستاره به این فیلم آن را پازلی از کلیپ‌ها و عکس‌ها توصیف کرد که القاء کننده حس فوریت و ترس فیلم‌های ژانر وحشت است.

قرار است این فیلم در قالب نمایشگاهی از عکس‌ها در شهرهای پاریس، مادرید، نیویورک و سنگاپور و در مساحتی بین ۵۰۰ تا ۶۰۰ مترمربع در معرض دید عموم قرار گیرد.

گدار درباره سبک فیلم‌سازی‌اش توضیح می‌دهد: نحوه فیلم‌سازی من همانند شیوه‌ای است که دو یا سه نوازنده جاز آهنگ می‌سازند. در واقع لزوما هیچ سناریوی نوشته‌ای وجود ندارد، بلکه ما موضوعی را انتخاب می‌کنیم سپس بازیگران آن را ایفا می‌کنند و در نهایت فیلم سازمان یافته و تدوین می‌شود. هیچ دیالوگ از پیش تعیین‌شده‌ای در کار نیست و تنها چند کُلاژ و یادداشت وجود دارد که پیوند آن‌ها به ساخت یک فیلم می‌انجامد.

سینمای «گدار» در عرصه سینمای جهان منبعی برای سایر کارگردانان دیگر محسوب می‌شود، اما گدار نیز در فیلم‌هایش تلاش کرده از سکانس‌های فیلم‌های پیش از خود و علاوه‌بر آن نقاشی نقاشانی چون «رنوا» و دیگر نقاشی‌های معروف در طراحی صحنه‌های فیلم‌هایش بهره ببرد.