موانع مشارکت مردم در انتخابات 1400

وضعیت شیوع لجام گسیخته پاندمی کرونا و ازدست رفتن تعدادی از هم وطنان از یک سو و ندیدن کورسویی برای خروج از وضعیت فعلی معیشتی و اقتصادی از سوی دیگر و نگاه «جریانی» و «سیاست زده» برخی مسئولان که تدوین نقشه راه انتخابات 1400 را بر عهده دارند، سه ضلع تشکیل دهنده یک نوع سرخوردگی و سردی پیوسته در جامعه است و با این دست فرمان بعید به نظر می آید که مدیران مربوطه به فکر حل این دسته از چالش ها، حداقل در این برهه زیستی باشند.

به گزارش رکنا و به نقل از شرق، «حکمرانی خوب» زمانی تجلی می یابد که کارگزاران و سیاست گذاران به مسائل و مولفه های «حکمرانی» تک بعدی نیندیشند و همه مولفه های اساسی یعنی تامین امنیت، سلامت و بهداشت، آموزش و اشتغال توده های اجتماعی را هم زمان بررسی کنند و مشکلات و معضلات تمامی عرصه های کلان یادشده را حل وفصل کنند. برایند مولفه های مزبور شاخصی به نام «رفاه اجتماعی» نام می گیرد.

اگر شاخص رفاه اجتماعی به هر مقدار و در هر کشوری بالاتر از سایرین باشد، شکی نیست که آن کشور در میان ملت های جهان سرآمد شده و مورد احترام بیشتری واقع می شود. از مباحث بنیادین که توضیح آن ساعت ها به طول می انجامد بگذریم، مهم ترین مسئله پیش رو سرنوشت دو انتخابات ریاست جمهوری و شوراهای اسلامی شهر و روستا در سال ۱۴۰۰ است، انتخاباتی پرچهره که جای خالی یک کلیدواژه که به تنهایی شاکله اصول «جامعه» است، در آن کاملا مشهود است؛ «اعتماد مدنی». با بخشی از توده های اجتماعی که وارد مباحثه می شوید، سوال آنها این است که «چرا رای بدهیم؟».

از دیدگاه نگارنده این امر مسئله ای منتج از عملکرد و مدیریت دولت ها و دولتمردان است و آسیب شناسی آن قریب به چند سال به طول می انجامد و اجرا و بازسازی آن سال ها. مشارکت مردم و جامعه مدنی مهم ترین معضل انتخابات 1400 به شمار می رود و هیچ تلاشی برای حل وفصل آن، حداقل به صورت علنی به چشم نمی آید.

وقتی مردم به نتیجه برسند که مشارکت آنان در نحوه مدیریت تغییری ایجاد نمی کند شکی نیست که دچار «بی تفاوتی» شده و روی روزمرگی های خود متمرکز می شوند. این مهم خود دروازه «پاندمی مرگ جامعه پویا» است و تمامی سیاست گذاران موظف به جلوگیری از آن برای حراست از امید اجتماعی هستند. آخرین قیمت های بازار ایران را اینجا کلیک کنید.