این روزها همه از روی پل معلق رد می شوند +عکس

ماه اردیبهشت که در ایران فرا می رسد، باید روی نقشه ایران تاس بیندازی تا بین این همه دشت گل و فرصت برای گردشگری در هوای معتدل بهاری یک جای مناسب انتخاب کنی. عرض جغرافیایی ایران که در ناحیه ای نه چندان سرد و نه چندان گرم واقع شده است، سبب می شود که بهاری دل انگیز را رقم بزند.
به همین سبب است که در این سال ها چه در شبکه های اجتماعی و چه در خروجی سرویس عکس خبرگزاری ها چه بسیار تصاویری بهشتی از طبیعت این سرزمین می توان یافت. به هر حال، دامنه های البرز و دامنه های رشته کوه زاگرس عموم مقصد اصلی گردشگران نیمه اردیبهشت است. علاوه بر دشت های گل زیبا. حال چند سالی است که تهدیدهای این ارتفاعات دور از مرکز تبدیل به فرصت شده اند.
 

به طور مثال «جره سواری» که به عبور با قرقره از روی کابلی مقاوم گفته می شود و به یادگار مانده از کوچ عشایر است، این روزها کم طرفدار ندارد. نمونه معروف این جره سواری را می توان در ارتفاعات چهارمحال و بختیاری و رود خروشان بازفت آن هم در ارتفاع حدود 80 متری از سطح زمین یافت.
هیجان این تفریحات، که البته با تجهیزاتی مثل هارنس (لباس ویژه سنگ نوردی) با ضریب اطمینان بیشتری صورت می گیرد، آنقدر زیاد است که طرفداران سبک خود را پیدا کرده است. در این روزها اما ترند یا همان گرایش ویژه گردشگران به عبور از روی پل های معلقی است که رفته رفته در ایران شناخته می شوند؛ اما این پل ها از کجا ظهور پیدا کردند؟ برای پاسخ به این پرسش راهی منطقه ای شدم که چندی پیش عکس هایی از آن را روی خروجی سرویس عکس خبرگزاری میزان دیدم.

مگر می شود ماه اردیبهشت بیاید و دست کم یک چند باری عکس های زیبای مسیر اسالم به خلخال را نبینیم اما این بار ما از مسیری نزدیک تر یعنی پونل (قبل از اسالم) راهی خلخال شدیم. طبیعتی به غایت زیبا داشت.
با این حال گویی که تام توجه ها به سوی مسیر اسالم به خلخال سوق یافته و سطح تخریب ها در این منطقه که عموما کارخانه هایی در حال برداشت از دل این طبیعت بودند، غیرقابل چشم پوشی است. به ارتفاعات بین استان گیلان و اردبیل که رسیدیم روستایی به نام زندانه آنجا قرار داشت؛ روستایی که از یک سو به طبیعت سرسبز منطقه نزدیک بود و از سویی دیگر به دیواره ای از برف در این فصل از سال بر می خوردیم. مستقیم از آنجا به خلخال رفتیم و از خلخال راهی هشتجین شدیم.
خوشبختانه پیش از آن که از پوشش اینترنت موبایل خارج شویم، مسیر دقیق را در آوردیم و با گردش به سه راه فیروزآباد، بین تونل 9 و 10 ناگاه، چشمم افتاد به سوی چپ جاده، ناخودآگاه بلند گفتم «پل! پل معلق» دیدن پلی معلق روی یک رود خروشان به نام قزل اوزن، آن هم بین دو دیواره کوه، زیبایی منطقه را دو چندان می کرد. 
به یک قهوه خانه بین راهی رسیدیم و از جاده خاکی کنار آ« به سوی رود رفتیم و با گذشت از بلوک های بتنی که نقش پل را ایفا می کردند، از پل گذشتیم و خودرو را پارک کردیم. هر بار از خودمان می پرسیدیم که آخر این پل را چه کسی اینجا زده است؟ شاید باورتان نشود که به نزدیکی پل که رسیدیم تابلویی از شرکت توسعه صنایع آب نیروی ایران زیرمجموعه وزارت نیرو دیدیم که نوشته بود «ورود و تردد روی پل کابلی...» و بخش اکیدا ممنوع آن مخدوش شده بود.
این پل را گویا وزارت نیرو برای پیاده سازی طرح سد و نیروگاه قزل اوزن (پیرتقی) ساخته بود. به کناره پل که رسیدیم پر از گردشگر بود؛ پلی با ارتفاع 60 متر، که 165 متر درازا دارد، حال پس از عملیات عمرانی به سوژه یک گردشگری منطقه بدل شده است.
 

تجربه گذر از این پل بارها به یادمان آورد که طبیعت ایران چه پتانسیل بالایی برای جذب گردشگر دارد. پلی که نمی شود دست کم چند باری از آن نگذشت. با همه اینها بهتر است سازمان گردشگری منطقه با همکاری وزارت نیرو برای نگهداری از این پل معلق و نحوه بهره برداری درست از آن، تدبیری ویژه بیندیشند تا خدای ناکرده این پل زیبا مستهلک و غیرقابل استفاده نشود.
در راه این پل که بودیم تابلوی گردشگری روستای کزج را دیده بودیم. به این روستا در همان نزدیکی مراجعه کردیم. متوجه شدیم که یکی دو ماهی است که اهالی این روستا عزم ویژه ای کرده اند برای جذب گردشگر. برخورد بسیار خوبی داشتند و بسیار مهمان نواز بودند. شب را در اقامتگاه بوم کردی کزج که بسیار دل انگیز بود سپری کردیم؛ فردای آن روز متوجه شدیم که پس از توریست های بلژیکی ما اولین گردشگرانی بودیم که برای شب مانی در اقامتگاه بوم گردی این روستای پلکانی زیبا، شب مانی کردیم. طبیعت ایران به واقع پر از شگفتی است.برای ورود به کانال تلگرام ما کلیک کنید.