اسامی تیم‌های دارای مجوز حرفه‌ای را کی اعلام می‌کنید؟

در شرایطی که فدراسیون های عربستان و امارات به جان باشگاه های خود افتاده اند تا مانع از حضور تیم های بدهکار در مسابقات لیگ قهرمانان آسیا شوند، فدراسیون فوتبال ایران جز هشدار دادن کاری نکرده.
هشدارهای پیاپی ای اف سی به کشورهای عضو باعث شده تا کشورهای دیگر واقعا به فکر برطرف کردن مشکلات مالی باشگاه های خود باشند و به آنها هشدار بدهند که در صورت صاف نکردن بدهی های خود با بازیکنان و مربیان و یا به توافق نرسیدن با آنها پروانه حرفه ای گری را به آنها نخواهند داد.
چرا امسال؟
در سال ها قبل کنفدراسیون فوتبال آسیا تا این اندازه به فدراسیون های عضو فشار نمی آورد اما بالا رفتن حجم پرونده های مالی کشورهای آسیایی در کمیته انضباطی فیفا سبب شده تا کنفدراسیون به سیم آخر بزند. آنها به کشورهای مختلف هشدار داده اند که اگر باشگاهی بدون داشتن شرایط لازم مجوز حرفه ای دریافت کند، مقصرش فدراسیون است.
امارات و عربستان و همچنین کشورهای دیگر این هشدارها را جدی گرفته و با سرعت مشغول به حذف کردن باشگاه های بدهکار از فهرست کشورهای دارای مجوز حرفه ای شده اند. برخوردها آنقدر بدون تعارف بود که حتی اهالی فوتبال هم از حذف شدن نام های بزرگ از فهرست باشگاه های حرفه ای تعجب کردند.
حذف العین و الشباب توسط فدراسیون فوتبال امارات تازه ترین خبری است که اعلام شده.
فدراسیون ها حذف کننده هستند نه ای اف سی
در این میان باید خاطرنشان کرد که این ای اف سی نیست که باشگاه های عربی را از فهرست تیم های حرفه ای حذف کرده. این فدراسیون ها هستند که باید این کار را انجام دهند. شاید اگر ای اف سی امسال هم آسان می گرفت، الان شاهد این تکاپوی کشورها برای حذف تیم های خود نبودیم. فدراسیون های امارات و عربستان این کار را به خوبی انجام داده اند. دیگر کشورها نیز ناچار به انجام این کار خواهند بود چرا که برخورد ای اف سی با باشگاه ها سنگین تر از برخورد فدراسیون خواهد بود.
ای اف سی چه می خواهد
ای اف سی از باشگاه های شرکت کننده در لیگ قهرمانان یا باشگاه هایی که مجوز حرفه ای دارند درخواست شفافیت مالی دارد. شفافیت مالی یعنی مشخص شدن میزان بدهی های باشگاه و پرداخت سریع آن.
ای اف سی تاکید دارد که تکلیف بدهی ها باید مشخص شود یعنی یا بدهی ها پرداخت شوند (مثل بدهی ژوزه مانوئل) یا اینکه باشگاه ها با طلبکاران خود به تفاهم و توافق برسند و شکایت ها برطرف شود. این تفاهم یعنی اینکه باشگاه ها باید با شاکیان خود به توافقی دست یابند که مشخص شود بدهی آنها تا چه زمانی پرداخت می گردد. مثلا بدهی قسط بندی شود و قسط اول پرداخت گردد.
ای اف سی تاکید دارد که هیچ باشگاهی نباید پرونده محکوم شده در فیفا یا کمیته انضباطی کشور خود داشته باشد. از نظر کنفدراسیون فوتبال آسیا باشگاهی حرفه ای است که یا بدهی های خود را به صورت رسمی پرداخت و پرونده را مختومه کرده باشد یا اینکه پرونده با توافق طرفین و از طریق پرداخت اقساطی و با توافق طرفین از دستور کار خارج شده باشد. در حقیقت ای اف سی بدهی را برای باشگاه حرفه ای به رسمیت نمی شناسد.
سوال روز : فدراسیون چه می کند؟
این روزها سوال اصلی اینجاست که چرا فدراسیون دست دست می کند؟ چرا فدراسیون فوتبال پرونده حرفه ای باشگاه هایی چون نفت، استقلال، پرسپولیس و تراکتور را تعیین وضعیت نمی کند؟ در حالی که اکثر باشگاه های ایرانی در فیفا پرونده دارند و در حالی که کمیته انضباطی فوتبال ایران زیر بار پرونده های شکایت طلبکاران داخلی از باشگاه ها در حال منفجر شدن است، مسئولان فدراسیون دقیقا چه می کنند؟ در حالی که فشارها و نظارت ای اف سی دیگر این امکان را به فدراسیون فوتبال نمی دهد که به لاپوشانی این بدهی ها ادامه دهد ، باید این سوال را بپرسیم که چرا به باشگاه ها فشار لازم آورده نمی شود؟ نزدیک به سه ماه است که باشگاه های ایرانی قرار است بدهی های خود را ببندند. اعلام شده که تراکتور پرونده های باز خود در فیفا را بسته در حالی که پرونده هایی در کمیته انضباطی دارد. استقلال Esteghlal و پرسپولیس هم که تنها به خواجه حافظ شیرازی بدهی ندارند.
ای اف سی 5 سال قبل هشدار داده بود
از 5 سال قبل کنفدراسیون فوتبال آسیا هشدار داده بود که در سال 2017 قواعد صدور مجوز حرفه ای فرق خواهد کرد. منتهی فدراسیون فوتبال ایران فشارهای لازم را به باشگاه ها اعمال نکرد. انباشت بدهی های کلان داخلی و بین المللی باشگاه هایی چون استقلال، پرسپولیس و دیگر تیم ها در تمام این سال ها، ناشی از سهل انگاری فدراسیون است. اگر فدراسیون فوتبال آرای کمیته انضباطی را اجرا می کرد، باشگاه های ایرانی ناچار می شدند بدهی ها را جدی بگیرند. در طول این مدت مدیرها عوض می شدند و بدهی ها افزایش می یافت و فدراسیون هم انگار سرش به جارو کردن این بدهی ها زیر فرش مشغول بود.
قوانین غلط داخلی هم بی اثر نیستند
به این هم توجه داشته باشیم که در لیگی که درآمدهای واقعی ورزش Sport به آن تعلق نمی گیرد، چنین مسائلی طبیعی است. لیگی که حق پخش ندارد، کپی رایت ندارد، فروش محصولات ندارد و مدیران غیر حرفه ای به آن تحمیل می شوند، طبیعی است که به چنین روزهایی هم بیفتد.
شاید خوبی فشارهای ای اف سی این باشد که فوتبال ایران خود را با قوانین جهانی انطباق بدهد و جای اختراع مجدد چرخ، به چسبیدن به قواعد بین المللی رضایت دهد. سال ها قبل ای اف سی در زمان بن همام به ایران فشار آورد که لیگی که از تلویزیون حق پخش نگیرد حرفه ای نیست. با آن فشارها تلویزیون ناچار به پرداخت حق پخش شد. این فشارهای اخیر هم حتی اگر به حذف تیم های محبوب از مسابقات لیگ قهرمانان منجر شود، باز این حسن را دارد که دست کم باشگاه ها ناچار به شفاف سازی و پذیرش مسوولیت خواهند شد.
منتظر چه هستیم؟
از 16 باشگاه حاضر در لیگ حرفه ای، چند تیم می توانند مجوزهای لازم را دریافت کنند؟ مشخص نیست. احتمالا شاید تعداد تیم هایی که بتوانند مجوزهای لازم را دریافت کنند، زیادتر از انگشتان یک دست هم نباشد. باید ببینیم فدراسیون فوتبال چه زمانی ماشه را می کشد و مجوزهای غیرقانونی اعطا شده به باشگاه ها را پس می گیرد؟ هر چه دیرتر این تصمیم گرفته شود، آواری که بر سر تیم های ایرانی فرود می آید، سنگین تر خواهد بود.برای ورود به کانال تلگرام ما کلیک کنید.