جوان ایرانی دستش را از دست داد اما بر سکوی افتخار ایستاد + فیلم

به گزارش رکنافیت، جمله معروفی از دیرباز بوده که می گوید معلولیت، محدودیت نمی آورد اما کمتر انسان هایی بودند که به این جمله باور قلبی داشته اند و علی رغم محدودیت های جسمی خود برای داشتن آن چیزی که دوستش دارند، قدم برداشته اند. مهران بیرامی، بدنساز حرفه ای یکی از افرادیست که علی رغم اینکه یک دست خود را طی حادثه رانندگی از دست داده با عش ورزش حرفه ای خود را دنبال می کند و هیچ چیز نمی تواند در مسیر موفقیت برای او مانع ایجاد کند. در ادامه گفت وگوی مشروح رکنافیت با مهران بیرامی را می خوانید.

رکنافیت: لطفا خود را معرفی کنید و بگویید که چند سال است که به صورت حرفه ای ورزش می کنید.

مهران بیرامی: بنده مهران بیرامی متولد سال 68 هستم و 30 سال دارم.

رکنافیت: چند سال است که به صورت حرفه ای ورزش می کنید؟

مهران بیرامی: من حدودا هشت سال است که ورزش به صورت حرفه ای انجام می دهم.

رکنافیت: چه شد که دست خود را از دست دادی؟

مهران بیرامی: من سال 87 تصادف کردم و در آن سانحه دست راست خود را از دست دادم؛ از آنجایی که از قبل ورزش می کردم خیلی دوست داشتم که روی استیج بروم و در مسابقات شرکت کنم اما یکی از عناصر اصلی این ورزش برای مسابقه دادن داشتن یک اندام کامل است اما من این را نداشتم و همیشه در ذهن من یک علامت سئوال بود. یک سال بعد از تصادف تصمیم گرفتم که ورزش کردن را شروع کنم و لطف خدا شامل حال من شد و سبب شد تا در این امتحان الهی تا اینجای کار سربلند بیرون آیم.

رکنافیت: در این رشته چه مقام هایی کسب کرده اید؟

مهران بیرامی: در سال 94 در مسابقات تهران شرکت کردم و در سال 95 در مسابقات کشوری شرکت کردم و در سال 96 و 97 نیز در مسابقات دبی بودم. در سال 94 به من گفتند پدیده و من خیلی از اینکه توانسته بودم چنین لقبی را در آن سال به دست بیاورم خیلی برایم رضایت بخش بود که از بزرگان این ورزش این جمله را بشنوم. از آن سال تا سال 97 موفق به کسب مدال طلا شدم.

رکنافیت: با توجه به اینکه عضوی از بدنتان را از دست داده بودید در این رشته برای شما مشکلی ایجاد نشد؟

مهران بیرامی: زندگی کردن در عین سختی ها قشنگی های خاص خود را دارد و این نگاه ما به زندگی است که می توانیم سختی ها را به لذت های زندگی تبدیل کنیم. در آن زمان که می خواستم ورزش حرفه ای را شروع کنم خیلی ها به من می گفتند که انقدر به خودت فشار نیار و همین قدر که ورزش می کنی کافی است اما این یک آرزو در دل من بود که بتوانم روی استیج مسابقات کشور و برون مرزی بروم و کنار رقبای خود بایستم و بدن خود را عرض اندام کنم. من انقدر به هدف خود مسلط بودم که هیچ چیزی را غیر از آن نمی دیدم، نمی شنیدم و درک نمی کردم و الان خیلی خوشحالم که در خدمت شما هستم.

رکنافیت: زمانی که روی استیج رفتید و موفق به کسب مدال طلا شدید آیا فکرش را می کردید که به چنین جایگاهی دست پیدا کنید؟

مهران بیرامی: آن زمان که من تصادف کردم حدودا شش ماه در خانه سپری می کردم در آن زمان همیشه به این فکر می کردم که زندگی من چطور می شود. من هیجان زندگی مجدد خود را داشتم و دوست داشتم بدانم که من چطور می توانم از این مرحله از زندگی خود عبور کنم؛ این قسمت از زندگی خیلی سخت بود و نیاز به خودشناسی داشت، من در هیچ جای زندگی نه افسرده و نه ناراحت شدم و در ضمیر ناخودآگاه به این ایمان داشتم که می توانم از این بهتر جلو بروم و می توانم پیشرفتی داشته باشم که دیگران نه تنها بخواهند به من کمک کنند بلکه در جاهایی از من کمک نیز بگیرند و این برای من خیلی رضایت بخش بود.

رکنافیت: برای آینده و برای شرکت در مسابقات برنامه ای دارید؟

مهران بیرامی: با توجه به بیماری که هست و دنیا را فراگرفته من همچنان رژیم خود را رعایت می کنم و تمرین هایم برقرار است و اگر مسابقه ای باشد حتما سعی می کنم که به بهترین نحو شرکت کنم و به بهترین بدنی که می خواهم برسم.

رکنافیت: با توجه به اینکه یک دست خود را از دست دادید چگونه تمرین ها را دنبال می کنید؟

مهران بیرامی: زندگی دو بعد جسمی و روحی دارد؛ من در حال حاضر دارم زندگی روحی انجام می دهم و زندگی جسمی لذت بردن از اطرافم است اما آن چیزی که در درون من شکل گرفته روح من است و روح من مرا کامل می بیند. من در فکرم خودم را کامل احساس می کنم و کامل می بینم و شب ها قبل از خواب به بدنی که می خواهم داشته باشم فکر می کنم و به آن می رسم و سپس خوابم می برد. فردای آن روز باید به جای یک پارت دو پارت تمرین کنم و فشاری که روی من است خیلی بیشتر از این هاست. من باید عضله سمت راستم را مثل سمت چپم پرورش دهم و این نیازمند این است که بیشتر روی آن تمرکز داشته باشم؛ اما 99 درصد موضوع این است که در ذهن و فکر خود به آنچه که می خواهید، برسید و سپس در جسم خود برای آن قدم بردارید.

رکنافیت: چرا این فشار را تحمل می کنید و این ورزش را کنار نمی گذارید؟

مهران بیرامی: احساس می کنم باشگاه و ورزش کردن برای من طوری است که می توانم تمام سختی های زندگی، مشکلات و از همه چیز دور و رها شوم. اینجا تنها جایی است که من به وزنه، دمبل و هالتر فکر می کنم. من در اینجا بعضی وقت ها از خود مهران نیز جدا هستم و تمام تمرکزم به این ورزش است و این نوع ورزش کردن یک نوع عشق و علاقه است و فقط تفریح برای من محسوب نمی شود. در اصل تفریحی است که هم می تواند برای من درآمدزایی کند و هم می تواند برای من عشق باشد. ورزش کردن مرا خیلی خوشحال می کند.

رکنافیت: این خاص بودن شما را اذیت نمی کند؟

مهران بیرامی: من از بچگی دوست داشتم خاص باشم و همیشه از خدا این را طلب می کردم و به نظر من این نوع خاص بودن موهبت خداست؛ من و امثال من شانس بیشتر دیده شدن و بیشتر شکوفا شدن را داریم؛ هر انسانی برای زندگی خود خاص است.

رکنافیت: حرف آخر؟

مهران بیرامی: جدای از داشتن یک جسم، داشتن یک روح کامل نیاز همه ما آدم هاست. من دوست دارم همیشه خوشحال باشم و این خوشحالی از داشتن پول و ثروت نیست چرا که این ها ابزارهای خوشبختی هستند اما خوشبختی اصلی دل ماست. برای داشتن خوشبختی اول باید رها کردن را یاد بگیریم و بعد برای آن چیزی که نسبت به آن عشق داریم قدم برداریم.برای ورود به کانال تلگرام ما کلیک کنید.