جای خالی نیروهای میانجی میان مردم و حکومت

آزاد ارمکی در ابتدای برنامه به یک مشکل اساسی در نظام جمهوری اسلامی اشاره کرد و گفت: نظام یک جداافتادگی زبانی با مردم پیدا کرده است. ورود نخبگان کشور به این عرصه می‌تواند یک دوخت ‌و دوز زبانی ایجاد کند. حاکمیت به‌طور کلی دچار یک گفت‌وگوی درونی با خودش شده است. تعارض‌هایش هم با خودش است. حتی عناصر خودش علیه خودش افشاگری‌ می‌کنند. مثلاً یکی از پدیده‌هایی که دارد انحراف درست می‌کند بحث آقازاده‌ها است. مسأله‌ای که دستمایه نقد آدم‌های مهم قرار گرفته است و بزرگان کشور مورد تخریب قرار می‌گیرند. این موضوع به گرفتاری‌های درونی نظام برمی‌گردد که در دنیا نظیر ندارد.

ربیعی نیز با انتقاد از «پرسش نسبت به نمایش رفتارهای اشرافی آقازاده‌ها در اینستاگرام»، گفت: کار بدتر این است که همه همدیگر را تخریب کنند. من این را به آزار ساختاری تعبیر می‌کنم. همه همدیگر را آزار می‌دهیم. امروز اتصال‌های مجموعه حاکمیت‌مان با زندگی روزمره و اجتماعی مردم دچار ضعف شده است. چیزی که اساساً ما را پیروز کرد و نگه داشت. او دلیل این فاصله میان حاکمیت و مردم را توضیح داد و گفت: ما در این 40 سال نیازمند بودیم که در رابطه مردم واسطه‌های مطمئنی میان آنها و ساختار قدرت پیدا کنیم. واسطه‌های سنتی فروپاشیدند. اصلاً گروه مرجع نداریم. سلبریتی‌ها جایگزین شده‌اند. گروه‌هایی باید از دل مردم بربیایند و نظام گفت‌وگو را سامان دهند.آزاد ارمکی در ادامه حضور فیزیکی مسئولان در میان مرد را به یک «جوک» تشبیه کرد و گفت: تصویری که نظام سیاسی از مردم دارد، تصویر درستی نیست. مردم را توده می‌بیند. توده‌ای که در انتخابات و 22 بهمن می‌آیند و می‌روند. توده زندگی می‌کند، سرمایه‌گذاری می‌کند و خلاف هم می‌کند. او با بیان اینکه ما امروز مسائل جدی‌تر و واقعی‌تری داریم، گفت: یکی از مسائلی که امروز گریبان ما را گرفته است، نابرابری است.

ربیعی نیز با تأکید بر لزوم تشابه «ریخت دولت» با اکثریت جامعه گفت: این یک دموکراسی نصفه و نیمه است که کسی پیش از رأی گرفتن و پس از آن زندگی و قیافه‌اش متفاوت باشد.

او با تأکید بر گفت‌وگو با مردم و اجماع بر سر مسائل اصلی گفت: این گفت‌وگو هم باید افقی باشد و هم عمودی. قبل از اصلاح بوروکراسی و ایجاد دموکراسی کامل‌تر، باید یک جنبش عظیم گفت‌وگو برای حل مسائل‌مان ایجاد کنیم. فقط نباید حرف بزنیم. باید بتوانیم بشنویم. باید طرح مسأله کنیم. اول هم باید درون حاکمیت این گفت‌وگو ایجاد شود.

آزاد ارمکی در ادامه گفت: اگر تمام مسئولان هم در خیابان راه بروند دیده نخواهند شد. او با طرح این سؤال که مسئولان که همه به دنبال چپاول نیستند. پس چرا دیده نمی‌شوند؟ به سؤال خود اینگونه پاسخ داد : چون ما فراموش کرده‌ایم که باید امکان طرح مسائل وجود داشته باشد. نه در سطح رسانه و مطبوعات. باید در ذات نظام پذیرش دیگری و تعظیم در برابر مشکلات وجود داشته باشد. آن وقت مسئول لازم نیست که حتماً پیاده در خیابان راه برود که اگر این کار را کند کار بسیار درستی هم هست. ما زورکی مسائل جامعه را به رسمیت شناخته‌ایم. مشکل ما بلاتکلیفی درباره آینده ایران است. ما به جز اسناد آرمانی درباره آینده ایران، سخنی درباره فردای ایران نداریم. اگر بلاتکلیفی حل شود، خیلی از رفتارها تغییر می‌کند. سومین مسأله ما این است که ما درون حاکمیت گفتمان واحد و توافقی نداریم. لازم نیست جامعه با حاکمیت به توافق برسد، خود حاکمیت با خودش باید به توافق برسد.

ربیعی نیز با اشاره به تجربیات حضورش در میان مردم گفت: مشکل ما این است که مردم دیده نمی‌شوند. ما تئوری‌های خوبی داریم اما در نظام بوروکراسی آن را پیاده نکردیم. بسیاری از گروه‌ها مانند فقرا و کارگران از متن به حاشیه رفتند. رهبری وقتی صحبت‌های مردم را می‌شنوند یادداشت می‌کنند و این کار حسی را به مردم منتقل می‌کند که دارند شنیده می‌شوند. آسیب‌های اجتماعی زیاد است اما این به معنای فروپاشی اجتماعی نیست. گام اول ما این است که نسبت مردم با بوروکراسی به معنای دولت اصلاح شود.

آزاد ارمکی در پایان با تأکید بر لزوم «تن دادن به نیروهای میانجی»، گفت: نیروهایی که دل‌شان می‌سوزد و طرفدار جامعه هستند. فقدان این نیروها کار همه را سخت کرده است. جمهوری اسلامی باید نیروهای میانجی را به رسمیت بشناسد.اخبار 24 ساعت گذشته رکنا را از دست ندهید