چگونه با بيماری كه اسكيزوفرنی دارد رفتار كنيم؟

اسكیزوفرنی اختلالی است كه معمولا در دهه دوم زندگی افراد شروع می‌شود و در حدود سن 20 سالگی فرد را با علائمی روبه‌رو می‌سازد. در این اختلال فرد دچار اشكالاتی در تفكر و ادراك می‌شود.
همین موضوع باعث شكل گرفتن هذیان شده، به این معنی كه یك باور اشتباه در فرد شكل می‌گیرد و علاوه بر آن با علائم توهم نیز مواجه می‌شود و اغلب این افراد مسائلی را كه وجود ندارد، بر اساس واقعیت می‌پندارند. همچنین این افراد تصاویری را در باور خود می‌بینند یا صداهایی را می‌شنوند و در اصل ادراك بدون محرك دارند، بنابراین در واقع یك دنیای خیالی برای فرد شكل می‌گیرد كه او فكر می‌كند این دنیا واقعی است و بر اساس مقررات توهمی خود از زندگی واقعی فاصله می‌گیرد و این افراد مدام در تصورشان با خود فكر می‌كنند افرادی دشمن آنها هستند و عده‌ای او را زیر نظر گرفته و تعقیبش می‌كنند یا حتی ممكن است فكر كنند جاسوس دارند یا حرف‌هایشان شنود می‌شود.
افراد اسكیزوفرن بر اساس تفكرات خود ممكن است از خانه خارج نشوند و با افراد دیگر در رفت و آمد نباشند و در واقع یك زندگی ایزوله را برای خود انتخاب می‌كنند و به تدریج گوشه‌گیر شده و منزوی می‌شوند یا ممكن است صداهایی را كه به گوش می‌شنوند و به آنها دستور می‌دهد، احساس كنند در برخی مواقع مسخره شده یا مورد تهدید قرار می‌گیرند، بنابراین این افراد اضطراب دائمی را تحمل می‌كنند و ممكن است دست به كارهایی بزنند كه تحت‌تاثیر همان صداها این فرد بیمار دچار رفتار یا گفتار آشفته می‌شود و رفتارهایی انجام دهند كه طبیعی نیست. این افراد به دلیل نوع بیماری‌شان ممكن است ساعت های متوالی یك وضعیت خاصی را به خود بگیرند یا در وضعیت‌های خاصی می‌مانند. در گفتار و كلام‌شان از واژگانی استفاده می‌كنند و دست به واژه‌سازی‌هایی می‌زنند كه نشان‌دهنده اختلال در گفتارشان است، حتی دچار اختلال در تداعی می‌شوند و صرفا در صحبت كردن دیده می‌شود كه از حرف‌های نامفهوم و نامربوط استفاده می‌كنند. این بیماری با توجه به سیر مزمنی كه دارد، اگر فرد تحت درمان روان‌پزشك قرار نگیرد، ممكن است علائم او شدت پیدا كند.
این بیماری بعد از انجام یكسری تست‌های تخصصی و آزمایشات لازم از سوی روان‌پزشك تایید و مشخص می‌شود كه اكثر این بیماران درمان‌های طولانی‌مدتی دارند كه حتی ممكن است برخی از آنها تا پایان عمر خود دارو مصرف كنند، زیرا تنها راه كنترل علائم این بیماری مصرف داروست. همسر این بیماران نقش مهمی در زندگی با آنها به عهده دارند و اصولا این افراد باید انتظارات معقول و منطقی داشته باشند و توقعات خود را به حداقل برسانند. كسی كه با این افراد زندگی می‌كند آن هم زندگی مشترك نباید محیط خانه‌شان پر‌تنش، ‌پر‌سر و صدا و پردرگیری باشد.
اختلال اسكیزوفرنی چون یك بیماری چندعاملی به شمار می‌رود، عوامل ارثی،‌ استرس‌های بالا، عوامل محیطی، فشارهای اجتماعی، ‌مشكلات درون خانواده و... دست به دست می‌دهد و این علائم اولیه بروز پیدا می‌كند. این افراد نسبت به جمعیت عادی جامعه ریسك خودكشی و مصرف مواد‌مخدرشان بالاتر است و مراقبان حمایتی آنها باید به طور جدی روند بیماری را كنترل كنند.