فرزندم به حرف‌ من و مادرش گوش نمی‌دهد

گاهی اوقات بروز چنین رفتارهایی در سن نوجوانی معضل و مساله به شمار نمی‌رود و بخشی از اقتضائات سنی هر فرد نوجوانی به حساب می‌آید. این مساله را می‌توان از جنبه‌های مختلف مورد ارزیابی قرار داد. نقش خانواده و والدین در این میان مهم است. ابتدا باید دید در چه شرایطی این فرد نوجوان واكنش منفی از خود نشان می‌دهد. وقتی علت را بررسی كردید، باید در قدم‌های بعدی به این فكر باشید تا آن رفتارها را بروز ندهید كه خشم طرف مقابل برانگیخته شود، زیرا ممكن است لجاجت بیشتری از خود نشان دهند. برخی پرخاشگری‌ها علت و ریشه ژنتیكی دارد و بخشی دیگر مربوط به بافت فرهنگی و خانوادگی فرد می‌شود. شاید فرد از سوی والدین مورد احترام و درك قرار نمی‌گیرد و از این طریق می‌خواهد خواسته‌ها و نیازهای خود را عنوان كند. شیوه فرزند‌پروری سختگیرانه و سهلگیرانه منجر به بروز پرخاشگری در افراد می‌شود و چون در این سن افراد نوجوان در‌صدد كسب هویت و كسب استقلال اجتماعی و خانوادگی هستند، نسبت به رفتارهای والدین واكنش منفی نشان داده و می‌خواهند حرف خود را به كرسی بنشانند.
روابط خانوادگی سرد و عاری از محبت و عاطفه عامل دیگری است كه چنین رفتارهایی را در نوجوانان ایجاد می‌كند. اگر والدین از بروز پرخاشگری‌های كودكان خود پیشگیری نكنند، ممكن است آسیب‌های جدی‌تر به خانواده وارد شود. چنانچه محیط خانوادگی گرم و صمیمی دارید و این رفتارها در خانواده و دیگر اعضای آن قابل مشاهده نیست، بهتر است فرزندتان را نزد یك روان‌پزشك و روان‌شناس برده و با اقداماتی چون روان‌درمانی و آموختن مهارت‌های حل مساله و كنترل خشم این رفتارها را كنترل كرده و به حداقل برسانید.